Ερμής Ο Τρισμέγιστος

Ο Ερμής Τρισμέγιστος από αρκετούς έχει θεωρηθεί ως μυθολογικό πρόσωπο. Οι αρχαίοι έλληνες πάντως ισχυρίζονταν ότι είχε βασιλεύσει στην Αίγυπτο στην απώτερη αρχαιότητα και κατά την ελληνιστική περίοδο θεώρησαν ότι ήταν ο συγγραφέας μίας σειράς σημαντικών κειμένων ( τα οποία αντιμετωπίστηκαν ως ιερά, γιατί πίστευαν ότι κατέγραφαν τα μυστικά του σύμπαντος), που είχαν να κάνουν με την αστρολογία, τον αποκρυφισμό και την μαγεία. Ήταν μία σειρά από 17 έργα, τα οποία ήταν εντόνως ηθικοπλαστικά, γραμμένα στην ελληνική και λατινική γλώσσα. Πάνω σε αυτά τα κείμενα στηρίχτηκε το θρησκευτικοφιλοσοφικο συγκριτικό κίνημα του ερμητισμού, το οποίο ήταν ο συνδυασμός των φιλοσοφιών πολλαπλών σχολών, όπως του Πυθαγόρα, του Αριστοτέλη, του νεοπλατωνισμού, των στωικών, αλλά ακόμα και του Μανιχαϊσμού και του Ζωροάστρη.

Όταν επήλθαν στην εξουσία οι Πτολεμαίοι ενδιαφέρθηκαν πολύ για την αιγυπτιακή θρησκεία και ζήτησαν να μεταφραστούν στα ελληνικά όλα τα ιερά αιγυπτιακά κείμενα ώστε να είναι ευκόλως κατανοητά από το ελληνικό κοινό. Βέβαια ο ερμητισμός στην ουσία χωριζόταν σε δύο «ταχύτητες- επίπεδα»: 1) στο δημώδες, που σχετιζόταν με την πρακτική μαγεία, η οποία πάντα ήταν προσιτή για την μάζα των ανθρώπων, και 2) σε έναν ελιτιστικό μικρό κύκλο «εκλεκτών», που ασχολούντο με τα πιο εξειδικευμένα θέματα όπως την ιατρική, τα μαθηματικά, την βοτανολογία, την ορυκτολογία και την αστρολογία , καθώς και την επίδραση που είχαν όλα αυτά πάνω στον ανθρώπινο οργανισμό. Θεωρούσαν ότι ο αστρικός μακρόκοσμος επηρέαζε άμεσα και σε καθημερινή βάση οτιδήποτε υπάρχει μέσα στον φυσικό κόσμο. Όποιος, λοιπόν, μάθαινε τις αντιστοιχίες μεταξύ στους πλανήτες, τα φυτά, τα ορυκτά και πάει λέγοντας, θα μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει υπέρ του. Επίσης, πίστευαν ότι εάν κάποιος ακολουθούσε τις πρακτικές- θεωρίες των κειμένων αυτών και προσφέροντας στους θεούς τις «θυσίες του λόγου», θα μπορούσε ο ίδιος να μεταμορφωθεί σε θεό.

Διαβάζοντας τα ερμητικά κείμενα βλέπουμε ότι ο Ερμής ο Τρισμέγιστος πίστευε ότι το σύμπαν έχει ένα κυκλικό σχήμα. Κάτω από την επίβλεψή του υπάρχουν οι 36 Δεκανοί (= Ωροσκόποι θεοί), οι οποίοι σχετίζονται με τις υποδιαιρέσεις του ζωδιακού κύκλου. Είναι ουράνιες θεότητες- δαίμονες (για τους αρχαίους έλληνες ο δαίμονας δεν ήταν μια αρνητική οντότητα, όπως μετέπειτα για τους χριστιανούς), που επηρεάζουν καθοριστικά τη ζωή των ανθρώπων. Στον ουρανό κατά την κίνησή τους δημιουργούν «υπολειτουργούς» που τους χρησιμοποιούν για υπηρέτες τους. Ο αρχικός άνθρωπος ήταν ένα «θεϊκό ζωντανό πλάσμα» που έχει την εικόνα του θεού δημιουργού του (του Νου- Πατέρα των πάντων),που ήταν ανδρόγυνος*, και αρχικά του δόθηκε η δύναμη να δημιουργεί και ο ίδιος. Θέλοντας όμως να κατανοήσει την ουσία και την φύση όλων όσων όριζε, αποφάσισε να εισέλθει μέσα στην ύλη. Ενώ, είχε αρχικά την δύναμη να συμμετάσχει στην αθανασία των θεών, επέλεξε να εκπέσει, γινόμενος συμμέτοχος της θνητή φύση. Με αυτόν τον τρόπο ξέχασε ο άνθρωπος την αρχική του φύση και τις δυνατότητες που είχε κι έγινε σκλάβος της ύλης. 

Για τον Ερμή Τρισμέγιστο υπάρχει δρόμος επιστροφής, αν κάποιος προετοιμάζει την ψυχή του από την γη. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, όσο βρισκόμαστε εν ζωή οφείλουμε να δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στην καλλιέργεια των πνευματικών και ψυχικών μας αρετών, παρά στο σώμα μας. Ο άνθρωπος, λοιπόν, μπορεί να οδηγηθεί πάλι στην θείωση μέσα από την απόκτηση της γνώσης, κατανοώντας πρώτα από όλα τους νόμους που διέπουν το σύμπαν και εν συνεχεία μέσα από την δική του καλλιέργεια, έχοντας αποκτήσει αυτογνωσία και αποφεύγοντας να κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους. Μόνο μέσα από την προσπάθειά μας να εξισώσουμε τον εαυτό μας με τον θεό μπορούμε να τον κατανοήσουμε, αφού μόνο τα όμοια έλκονται και αλληλοκατανοούνται. Η αρετή, λοιπόν, η σωφροσύνη και η ευσέβεια είναι η γνώση του θεού. Συνήθως, όσοι άνθρωποι αποκτήσουν την γνώση αυτή, μετά διαχωρίζουν τον εαυτό τους από τους υπόλοιπους ανθρώπους, αφού δημιουργείται μίας μορφής αμοιβαίας αντιπάθειας αναμεταξύ τους. Οι άνθρωποι της γνώσης, επομένως, «δίνουν την εντύπωση ότι είναι τρελοί, και προκαλούν το γέλιο, καθώς μισούνται και περιφρονούνται και ίσως φονεύονται». Σε αυτό το σημείο είναι που μπορούμε να παρατηρήσουμε και μίας μορφής «ιερού μίσους» απέναντι στο ευρύ κοινό που αποτελείται από αμαθείς.

Ένας άνθρωπος μπορεί να καταφέρει να επιτύχει την «αναγέννηση» καταργώντας τις αισθήσεις του σώματος. Η δυσκολία σε αυτό ευρίσκεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος ελέγχεται από πολλούς «τιμωρούς». Οι βασικοί είναι 12 (αν και κάτω από αυτούς υπάρχουν αναρίθμητοι άλλοι): η άγνοια, η λύπη, η ακολασία, η επιθυμία, η αδικία, η πλεονεξία, η απάτη, ο φθόνος, ο δόλος, η οργή, το θράσος και η κακία. Κάποιος μπορεί να απομακρύνει αυτούς τους τιμωρούς (ποτέ όμως όλους μαζί, αλλά έναν -έναν σταδιακά) αντικαθιστώντας τους με 10 βασικές αρετές- δυνάμεις, κάποιες εκ των οποίων είναι: η γνώση, η χαρά, η εγκράτεια, η εγκαρτέρηση (δηλαδή η δύναμη κατά της επιθυμίας), η δικαιοσύνη, η συνεργασία, η αλήθεια και το απόλυτο αγαθό. Ενδιαφέρον, επίσης, είναι ότι στην διδασκαλία του, ο Ερμής θεωρεί την τεκνοποιία ως έναν από τους πιο σημαντικούς σκοπούς της ζωής ενός ανθρώπου! Σε τέτοιο σημείο φτάνει, μάλιστα, ώστε να ισχυρίζεται ότι όσοι πεθαίνουν άτεκνοι καταδικάζονται από τον ίδιο τον Ήλιο και καταριούνται ώστε η ψυχή τους πλέον να ζει σε ένα σώμα που είναι χωρίς φύλο.

Ο ερμητισμός άκμασε ιδιαίτερα στους ελληνιστικούς χρόνους και ο Ιάμβλιχος ήταν αυτός που αργότερα προκάλεσε ξανά τον έντονο ενδιαφέρον του ευρύ κοινού για αυτόν. Κατά την επικράτηση του χριστιανισμού τον βλέπουμε να ξεχνιέται, αλλά όπως και πολλές άλλες αρχαίες ελληνικές δοξασίες και φιλοσοφίες επηρέασε βαθύτατα τους άραβες, οι οποίοι τον διέσωσαν. Μέσω, λοιπόν, αυτών έφθασε πάλι στην δύση κατά την Αναγέννηση. Για αιώνες ο ερμητισμός υπήρξε στενά συνδεδεμένος με τους αλχημιστές, όπως και εν μέρει με το χριστιανικό κίνημα των γνωστικών.

Χάνουκα, η ανθελληνική γιορτή των εβραίων που δε γνωρίζαμε!!!!!

Τι γιορτάζουν οι εβραίοι με τη Χάνουκα; Για να θυμόσαστε τι “εορτάζουν” και οι ελληνόφωνοι πολιτικοί μας μαζί με τους ιουδαίους… Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι σε όλες τις “αμερικάνικες” σειρές/ταινίες η πιο πολυδιαφημιζόμενη γιορτή των εβραίων είναι η “Χάνουκα”…

Κατά την ιουδαϊκή εορτή Χανουκά (αντίστοιχη των Χριστιανικών «Φώτων») η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 του Εβραϊκού μήνα Κισλέβ και διαρκεί οκτώ ημέρες, εορτάζεται (σύμφωνα με τα βιβλία των Μακκαβαίων) η νίκη των εβραίων επί των στρατευμάτων του Αντίοχου του Επιφανούς επίγονου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Δηλαδη γιορταζουν τη σφαγή των Ελλήνων κατοικων και στρατιωτων που κατοικούσαν στην Παλαιστίνη. Ο Αντίοχος Δ' Επιφανής το 172 π.Χ. ακομη μετονομάσε την Ιερουσαλήμ προσωρινά σε Αντιόχεια, προωθώντας τον ελληνικό πολιτισμό και χτίζοντας ένα γυμνάσιο για ολυμπιακά αθλήματα.Την πολιτική αυτή εξελληνισμού, ο Αντίοχος ακολούθησε και αλλού. Όχι μόνο υπήρξε ευεργέτης πολλών ιερών χώρων αφιερωμένων στους ελληνικούς θεούς κατά μήκος της Ανατολικής Μεσογείου – συμπεριλαμβανομένου και του Ναού του Διός στην Αθήνα -, αλλά και προώθησε ενεργά τη λατρεία του εν ζωή ηγεμόνα όπως την ίδρυσε ο πατέρας του, προβάλλοντας τον εαυτό του ως ενσάρκωση του ανώτατου θεού, του Δία.

Έτσι προκύπτει και το επίθετο “επιφανής”. Με τον τρόπο αυτό μετέτρεψε την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού σε πολιτικό εργαλείο διαφήμισης των δικών του διεκδικήσεων για απόλυτη εξουσία. Επίσης προώθησε την επανίδρυση παλαιότερων πόλεων στο πλαίσιο αυτό: η Έδεσσα της Μεσοποταμίας, η Πτολεμαΐς της Φοινίκης, η Αλεξάνδρεια στον Περσικό κόλπο, καθώς και κάποιες πόλεις στην Κομμαγηνή και μια στις όχθες του ποταμού Ευφράτη, έλαβαν την νέα τους ονομασία από το όνομα του βασιλέως (Αντιόχεια). Ακόμη προστέθηκε το προάστιο Επιφάνεια στην Αντιόχεια και η συριακή πόλη Χαμάθ έλαβε και αυτή το ίδιο όνομα. Παράλληλα ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη για όλες τις θρησκευτικές εκδηλώσεις μέσα στην επικράτειά του.

Τους τελευταίους του μήνες ο Αντίοχος τους πέρασε σε μια εκστρατεία κατά της ανερχόμενης αυτοκρατορίας των Πάρθων στα ανατολικά του σύνορα. Κατέβαλε τον Αρμένιο ηγεμόνα Αρταξία Α΄ και επανίδρυσε την πρωτεύουσα της Σωφηνής (νότια Αρμενία) σε Επιφάνεια, ενώ στην συνέχεια κατέκτησε την Βαβυλωνία και το Ελάμ. Στην συνέχεια μετωνόμασε τα Εκβάτανα σε Επιφάνεια, καθιστώντας τα ελληνική πόλη. Στο δρόμο αρρώστησε ξαφνικά στην Περσία και άφησε την τελευταία του πνοή το 164 π.Χ. Η βασιλεία του υπήρξε η τελευταία περίοδος ακμής για το κράτος των Σελευκιδών, μα κατά κάποιο τρόπο ήταν και η αρχή του τέλους της, καθώς μετά το θάνατό του άφησε ως διάδοχο το γιο του Αντίοχο Ε' τον Ευπάτορα, που ήταν ακόμη σε νηπιακή ηλικία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το ξέσπασμα αιματηρών πολέμων για τη διαδοχή.Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του ραβίνου Ahron Lopiansky, με τον τίτλο «Timepieces». Αναφέρεται στην μάχη Ελληνισμού-ιουδαϊσμού, υπό την οπτική ενός ραβίνου.

Βρίσκεται γραμμένο στα αγγλικά στην εβραϊκή ιστοσελίδα Aish.com (και συγκεκριμένα στην σελίδα όπου ταξινομούταν στην κατηγορία «Εορτολόγιο» (Holidays) και συγκεκριμένα στην ιουδαϊκή εορτή Χανουκά, κατά την οποία οι εβραίοι σύμφωνα με το βιβλίο των Μακκαβαίων, νίκησαν τα στρατεύματα του Επίγονου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Αντίοχου του Επιφανούς και κατέσφαξαν τους Έλληνες που κατοικούσαν στην Παλαιστίνη. Στην ίδια κατηγορία, βρίσκονται και κείμενα με τίτλο «Ελλάς, η Σκοτεινή Πλευρά», «Βλέποντας μέσα από το Σκότος», «Φωτίζοντας τις Ημέρες του Σκότους», «Η Δόξα του Ισραήλ εναντίον του Ελληνικού Κάλλους» κλπ… όπου παρουσιάζεται η «ένδοξη» κι «ανεπανάληπτη νίκη», του ιουδαϊσμού επί του Ελληνισμού, η οποία παρουσιάζεται θρησκευτικά από τους εβραίους σαν την επικράτηση του «φωτός σοφίας» από τον «εκλεκτό λαό»-Ισραήλ επί των «ανόητων», «βλαβερών» κι «άχρηστων» Ελλήνων, οι οποίοι σε κάθε τομέα (το συγκεκριμένο κείμενο αναφέρεται στην φιλοσοφία ως τρόπος ζωής), αντιπροσωπεύουν το …«σκότος».

Πέραν του γνωστού και διάχυτου φαρισαϊσμού που εξέρχεται από τα γραμμένα ενός ραβίνου το κείμενο αυτό είναι ενδιαφέρον, κυρίως διότι αποτυπώνει την θεμελιακή αντίληψη ενός εβραίου έναντι της Ελλάδας και του Ελληνισμού. Ως εκ τούτου, το κείμενο αυτό είναι απλά αντιπροσωπευτικό των όσων κατ’ ουσίαν ένας ραβίνος κηρύττει σε μια συναγωγή την ημέρα που οι εβραίοι εορτάζουν την Χανουκά.

Η θρησκεία είναι ένα συνονθύλευμα από φαντάσματα

Η θρησκεία είναι ένα συνονθύλευμα από φαντάσματα, δεισιδαιμονίες, φοβίες και κανόνες, όλα άχρηστα για τον άνθρωπο, που μας φύτεψαν στο υποσυνείδητο από μικρά παιδιά για να ελέγχουν τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας. 'Αν στείλουμε στον διάβολο όλα αυτά τα φαντάσματα, θεούς και δαίμονες όσους πέρασαν όσους περνούν και όσους θα περάσουν από την γη, είναι σίγουρο ότι τίποτα δεν θα αλλάξει στο σύμπαν. Τα πάντα θα εξακολουθούν να λειτουργούν κανονικά με την γνωστή τάξη, απλά θα ελευθερωθεί η σκέψη μας και θα βλέπουμε τον περιβάλλοντα χώρο πιο δροσερά.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΒΡΑΑΜ ?

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΒΡΑΑΜ ?
 
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ-ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ

Οι Έλληνες στους Ελληνιστικούς χρόνους ειχαν δωσει ονόματα πλανητικών θεοτήτων στις 7 ημέρες της εβδομάδος

Οι Έλληνες στους Ελληνιστικούς χρόνους ειχαν δωσει ονόματα πλανητικών θεοτήτων στις 7 ημέρες της εβδομάδος.Προτού την υιοθέτηση της εβδομάδας υπήρχαν άλλοι τρόποι διαίρεσης του μήνα. Η προγενέστερη χρονική διαίρεση σην αρχαία Ελλάδα ήταν εκείνη των δέκα ημερών (τρία δεκαήμερα του μήνα). Ήταν μία περίοδος ανανέωσης, κατά την οποία οι Έλληνες συναντάν τους πολιτισμούς της Ανατολής (αιγυπτιακός, μεσοποταμιακός, περσικός, ινδικός, φοινικικός, συριακός, γηγενείς μικρασιατικοί πολιτισμοί, κ.α.) με τους οποίους βρίσκονται σε διαρκή αλληλεπίδραση, από την οποία προκύπτει ο ελληνιστικός. Η ελληνιστική κοινή, δηλαδή τα απλοποιημένα ελληνικά κυριαρχούν σε όλη την ανατολική Mεσόγειο και αναδεικνύονται στη διεθνή γλώσσα της εποχής αυτής. Είναι η εποχή των μεγάλων ελληνιστικών μοναρχιών και των συμπολιτειών, αλλά και της παρακμής και της πτώσης του πολιτικού συστήματος που είχε κυριαρχήσει και ακμάσει στην μητροπολιτική Ελλάδα και στις αποικίες της για περίπου 5 αιώνες, της πόλης-κράτους.

Ωστόσο, εύλογα ανακύπτουν ορισμένα ερωτήματα. Όπως τι το ιδιαίτερο έχει η επταδική διαίρεση; Ή γιατί ένας συγκεκριμένος πλανήτης αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ημέρα και πώς έγινε η αρχή της έναρξης των ημερών της εβδομάδας.Η ονομασίες των ημερών πιστεύετε οτι επηρεάστηκαν απο την Αστρολογία των Ελληνιστικών χρονών και τα κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου.Κατά την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή οι διδασκαλίες του Ερμή του Τρισμέγιστου εξελληνίστηκαν και απέκτησαν έναν λιγότερο πρακτικό και πιο φιλοσοφικό χαρακτήρα, επικεντρωμένο στο μυστικισμό και την αλχημεία ως οδό για τη θεουργία. Έτσι προέκυψε ο Ερμητισμός, ως κίνημα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων της κατεχόμενης Αιγύπτου, το οποίο διαδόθηκε ευρύτατα στη ρωμαϊκή Ανατολή κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Οι Έλληνες που είχαν σπουδάσει στην Αίγυπτο και αλλού ήταν γνώστες των γραπτών του Ερμή του Τρισμέγιστου, αλλά δε μιλούσαν ανοικτά για αυτά τηρώντας όρκους μυστικότητας.

Έτσι, η πρώτη ημέρα ήταν αφιερωμένη στον Ήλιο (Κυριακή), η δεύτερη στην Σελήνη (Δευτέρα), η τρίτη στον Άρη (Τρίτη), η τέταρτη στον Ερμή (Τετάρτη), η Πέμπτη στον Δία (Πέμπτη), η έκτη στην Αφροδίτη (Παρασκευή) και η έβδομη στον Κρόνο (Σάββατο). Από τους Έλληνες οι ονομασίες των ημερών πέρασαν στους Ρωμαίους, χωρίς μεταβολές, αλλά μεταφρασμένες στην λατινική γλώσσα. Αργότερα τις συναντούμε και σε άλλες διαλέκτους. Για παράδειγμα, η Δευτέρα ονομάζεται στα ιταλικά Lunedi από το Dies Lunae (ημέρα της Σελήνης), ενώ στα αγγλικά λέγεται Monday από την Μόνα, αρχαία ονομασία της Σελήνης. Η Τρίτη ονομάζεται Martedi από Dies Martis (ημέρα του Άρη), ενώ στα αγγλικά λέγεται Tuesday προς τιμή του θεού του νόμου Tiw. Η Τετάρτη ονομάζεται Mercoledi από το Dies Mercury (ημέρα του Ερμή), ενώ στα αγγλικά λέγεται Wednesday από τον αντίστοιχο θεό των Τευτόνων, τον Βόταν ή Οντίν. Η Πέμπτη ονομάζεται Giovedi από το Dies Jovis (ημέρα του Δία), ενώ στα αγγλικά λέγεται Thursday από τον σκανδιναβό θεό Θορ. Η Παρασκευή ονομάζεται Venerdi από το Dies Veneris (ημέρα της Αφροδίτης), ενώ στα αγγλικά λέγεται Friday και στα γερμανικά Freitag από την θεά του έρωτα Φρυγία, ταυτόσημη της Αφροδίτης. Οι Άγγλοι ονομάζουν το Σάββατο Saturday από το Saturn day (ημέρα του Κρόνου), και λένε την Κυριακή Sunday από το Sun day (ημέρα του Ηλίου).

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ


Δευτέρα ……………………………ΗΜΕΡΑ ΣΕΛΗΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ
Τρίτη ……………………………….ΗΜΕΡΑ ΑΡΕΩΣ
Τετάρτη …………………………….ΗΜΕΡΑ ΕΡΜΟΥ
Πέμπτη …………………………….ΗΜΕΡΑ ΔΙΟΣ
Παρασκευή ………………………..ΗΜΕΡΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ
Σάββατο …………………………...ΗΜΕΡΑ ΚΡΟΝΟΥ
Κυριακή ……………………………ΗΜΕΡΑ ΗΛΙΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ

Ο Αντίοχος Δ' Επιφανής το 172 π.Χ. μετονομάσε την Ιερουσαλήμ προσωρινά σε Αντιόχεια

Ο Αντίοχος Δ' Επιφανής το 172 π.Χ. μετονομάσε την Ιερουσαλήμ προσωρινά σε Αντιόχεια, προωθώντας τον ελληνικό πολιτισμό και χτίζοντας ένα γυμνάσιο για ολυμπιακά αθλήματα.

Την πολιτική αυτή εξελληνισμού, ο Αντίοχος ακολούθησε και αλλού. Όχι μόνο υπήρξε ευεργέτης πολλών ιερών χώρων αφιερωμένων στους ελληνικούς θεούς κατά μήκος της Ανατολικής Μεσογείου – συμπεριλαμβανομένου και του Ναού του Διός στην Αθήνα -, αλλά και προώθησε ενεργά τη λατρεία του εν ζωή ηγεμόνα όπως την ίδρυσε ο πατέρας του, προβάλλοντας τον εαυτό του ως ενσάρκωση του ανώτατου θεού, του Δία. Έτσι προκύπτει και το επίθετο “επιφανής”. Με τον τρόπο αυτό μετέτρεψε την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού σε πολιτικό εργαλείο διαφήμισης των δικών του διεκδικήσεων για απόλυτη εξουσία. Επίσης προώθησε την επανίδρυση παλαιότερων πόλεων στο πλαίσιο αυτό: η Έδεσσα της Μεσοποταμίας, η Πτολεμαΐς της Φοινίκης, η Αλεξάνδρεια στον Περσικό κόλπο, καθώς και κάποιες πόλεις στην Κομμαγηνή και μια στις όχθες του ποταμού Ευφράτη, έλαβαν την νέα τους ονομασία από το όνομα του βασιλέως (Αντιόχεια). Ακόμη προστέθηκε το προάστιο Επιφάνεια στην Αντιόχεια και η συριακή πόλη Χαμάθ έλαβε και αυτή το ίδιο όνομα. Παράλληλα ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη για όλες τις θρησκευτικές εκδηλώσεις μέσα στην επικράτειά του.

Τους τελευταίους του μήνες ο Αντίοχος τους πέρασε σε μια εκστρατεία κατά της ανερχόμενης αυτοκρατορίας των Πάρθων στα ανατολικά του σύνορα. Κατέβαλε τον Αρμένιο ηγεμόνα Αρταξία Α΄ και επανίδρυσε την πρωτεύουσα της Σωφηνής (νότια Αρμενία) σε Επιφάνεια, ενώ στην συνέχεια κατέκτησε την Βαβυλωνία και το Ελάμ. Στην συνέχεια μετωνόμασε τα Εκβάτανα σε Επιφάνεια, καθιστώντας τα ελληνική πόλη. Στο δρόμο αρρώστησε ξαφνικά στην Περσία και άφησε την τελευταία του πνοή το 164 π.Χ. Η βασιλεία του υπήρξε η τελευταία περίοδος ακμής για το κράτος των Σελευκιδών, μα κατά κάποιο τρόπο ήταν και η αρχή του τέλους της, καθώς μετά το θάνατό του άφησε ως διάδοχο το γιο του Αντίοχο Ε' τον Ευπάτορα, που ήταν ακόμη σε νηπιακή ηλικία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το ξέσπασμα αιματηρών πολέμων για τη διαδοχή.

Ο συνετός άνδρας συμπεραίνει τα νέα πράγματα από τα παλαιά

Ρητά και Παροιμίες των αρχαίων ημών προγόνων–
Σημερινή πρόταση
Ἀνὴρ ἔννους τὰ κοινὰ τοῖς πάλαι τεκμαίρεται.(Σοφοκλής)

Απόδοση
Ο συνετός άνδρας συμπεραίνει τα νέα πράγματα από τα παλαιά

Πρόκειται για τον αρχαιότερο εντοπισμένο ελληνικό ιππόδρομο

Πρόκειται για τον αρχαιότερο εντοπισμένο ελληνικό ιππόδρομο, που χρονολογείται στη δεύτερη δεκαετία του 6ου αι. π. Χ., και τον δεύτερο σε σημασία μετά τον χαμένο -σήμερα- ιππόδρομο της αρχαίας Ολυμπίας. Σε αυτόν έτρεξαν με τα άρματά τους και νίκησαν διάσημοι πολιτικοί ηγέτες της αρχαιότητας, όπως ο τύραννος της Σικυώνας Κλεισθένης και ο τύραννος των Συρακουσών Ιέρων. Και βέβαια, πιθανότατα στην αρματοδρομία των Πιθύων τού 474 π. Χ. έτρεξε και νίκησε ο περίφημος Ηνίοχος.

Ο λόγος για τον ιππόδρομο των Δελφών, ένα μνημείο που αναζητούσαν αρχαιολόγοι για περισσότερο από δύο αιώνες και, όπως όλα δείχνουν, αποκαλύφθηκε μόλις πριν ένα χρόνο από τον καθηγητή κλασικής αρχαιολογίας Πάνο Βαλαβάνη. Ο καθηγητής μίλησε για την εξαιρετικής σημασίας ανακάλυψη χτες το βράδυ στο κατάμεστο αμφιθέατρο Δρακοπούλου, στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού σε όλη τη διάρκεια της διάλεξής του.
«Η προτεινόμενη για τον ιππόδρομο των Δελφών θέση "Γωνιά" στο δυτικό άκρο του ελαιώνα, περίπου 1,5 χλμ. βορειοανατολικά της Ιτέας, παράλληλα και σε επαφή με την οροσειρά της Κεφαλής, μεταξύ των λόφων των Αγίων Αναργύρων και του Γλα, πληροί όλες τις φυσικές προϋποθέσεις ενός ιπποδρόμου και συμφωνεί με τα περιγραφόμενα από τις αρχαίες πηγές δεδομένα. Εκτός τούτων, η νέα θέση βρίσκεται μέσα στην ιερά χώρα των Δελφών και έχει άμεση επαφή με το ιερό, στοιχείο πάρα πολύ σημαντικό για τον συμβολικό συσχετισμό της απομακρυσμένης αγωνιστικής εγκατάστασης με τον λατρευτικό πυρήνα του ιερού» ανέφερε ο καθηγητής για τον τόπο, όπου βρέθηκε το μνημείο.

Σιτάλκας: ΤΟΝ ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΑΝ 2 ΑΙΩΝΕΣ Τον αρχαιότερο σωζόμενο ιππόδρομο στην Ελλάδα εντόπισαν...

sitalkas.blogspot.gr

Η πρώτη έκδοση των «Απάντων» του πατέρα της ιατρικής Ιπποκράτη

Στην τιμή των 25.960 ευρώ πουλήθηκε στη δημοπρασία βιβλίων του οίκου «Π. Βέργος» η πρώτη έκδοση των «Απάντων» του πατέρα της ιατρικής, Ιπποκράτη.Πρόκειται για την έκδοση που βγήκε το 1526 από το διάσημο βενετσιάνικο τυπογραφείο του Άλδου. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του αντιτύπου που δημοπρατήθηκε είναι ότι έχει δεθεί με δέρμα φιδιού από τον ιδιόρρυθμο γάλλο βιβλιοδέτη των αρχών του 20ού αιώνα, Emile Carayon. Εικάζεται ότι ο βιβλιοδέτης χρησιμοποίησε αυτό το ασυνήθιστο για βιβλιοδεσία υλικό θέλοντας να «επενδύσει» τα ιπποκρατικά έργα με τον όφι του Ασκληπιού, σύμβολο της ιατρικής επιστήμης.

Στην ίδια δημοπρασία, που περιελάμβανε 494 σπάνια βιβλία, έγγραφα, φωτογραφίες και χαρακτικά, ξεχώρισε μια σημαντική ενότητα επιστολών του Νικολάου Γύζη από την περίοδο 1876 - 1900, ανάμεσα στις οποίες ήταν και οι δύο τελευταίες που έγραψε ο μεγάλος καλλιτέχνης, στις 12 και 15 Δεκεμβρίου 1900. Η ενότητα των επιστολών πουλήθηκε στην ίδια τιμή με την έκδοση για τον Ιπποκράτη.

Μια νέα διαστημική αποστολή σε τροχιά

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός διαστήματος ετοιμάζεται να στείλει τον προσεχή Δεκέμβριο μια νέα διαστημική αποστολή σε τροχιά: το παρατηρητήριο Gaia (εκ του ελληνικού Γαία).

Η Γαία πρόκειται να δημιουργήσει ένα τρισδιάστατο χάρτη του Γαλαξία παρατηρώντας με τη μεγαλύτερη ακρίβεια έως σήμερα ένα δισεκατομμύριο διαφορετικά άστρα, κι εκτελώντας μετρήσεις της ταχύτητάς τους. Από τις παρατηρήσεις αυτές θα δημιουργηθεί ένας κατάλογος από τον οποίο θα ωφεληθούν πολλές μελλοντικές γενεές αστρονόμων, και εάν τυπωνόταν σε τόμους εγκυκλοπαίδειας, θα χρειάζονταν 53 χιλιάδες τόμοι κι ένα ράφι βιβλιοθήκης 1.3 χιλιομέτρων για να τοποθετηθούν.Ένας από τους παλιούς γνώριμους που θα μελετήσει η Γαία, είναι ο Ζήτα Οφιούχος, ένα άστρο 20 φορές μεγαλύτερο από τον Ήλιο, σε απόσταση 360 ετών φωτός από εμάς, το οποίο φαίνεται ακόμη και με γυμνό μάτι, στον αστερισμό του Οφιούχου. Τόσο μεγάλα άστρα καταναλώνουν τα καύσιμά τους πολύ γρήγορα, καθώς οι πυρηνικές αντιδράσεις στο εσωτερικό τους προσπαθούν να ισοσταθμίσουν τις αδυσώπητες βαρυτικές πιέσεις. Η ζωή τους είναι της τάξης των 10 εκατομμυρίων ετών, σε αντίθεση με τον Ήλιο, ο οποίος αν και ξεκίνησε με πολύ λιγότερα καύσιμα, θα ζήσει 10 χιλιάδες φορές περισσότερο.

http://www.naftemporiki.gr/story/730567

Το Μονοπάτι της Γνώσης είναι πολύ δύσκολο

Το Μονοπάτι της Γνώσης είναι πολύ δύσκολο. Για να μάθεις πρέπει να είσαι διαρκώς ΑΓΡΥΠΝΟΣ. Στο Μονοπάτι της Γνώσης ΠΟΛΕΜΑΣ πάντα με κάτι, ΑΠΟΦΕΥΓΕΙΣ κάτι, ΕΤΟΙΜΑΖΕΣΑΙ για κάτι, και αυτό το κάτι είναι πάντα ανεξήγητο, μεγαλύτερο και πιο δυνατό από σένα. Μονάχα ένας Πολεμιστής μπορεί να σταθεί στο Μονοπάτι της Γνώσης… Ένας Πολεμιστής δεν μπορεί να παραπονιέται ή να λυπάται για τίποτα. Η ζωή του είναι μια ασταμάτητη ΠΡΟΚΛΗΣΗ και οι προκλήσεις βέβαια δεν είναι καλές ή κακές. Οι προκλήσεις είναι απλά προκλήσεις. Ο ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕΤΙ ΩΣ ΠΡΟΚΛΗΣΗ, ενώ ο συνηθισμένος άνθρωπος βλέπει το κάθετί ως ΕΥΛΟΓΙΑ ή ΚΑΤΑΡΑ. ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΣΤΑΝΕΔΑ «Ιστορίες Δύναμης»

ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΦΟΡΑ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΚΡΑΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΦΟΡΑ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΑΚΡΑΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Κανένας δεν μπορεί να πει τί θα απογίνει κάθε Πολεμιστής

Κανένας δεν μπορεί να πει τί θα απογίνει κάθε Πολεμιστής... Ίσως να τριγυρνά γαλήνιος και αφανής πάνω στη γη. Ίσως να γίνει μισητός. Ίσως να γίνει ξακουστός ή ευγενικός. Όλα εξαρτώνται από το εάν είναι ΑΨΟΓΟΣ ο Πολεμιστής και από ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ του...

Ο Πολεμιστής προχωρά έξω από τον ανθρώπινο χρόνο. Τον Πολεμιστή τον σημαδεύει ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ. Μόνη του ελπίδα η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ του. Πρέπει να περιμένει χωρίς να κοιτάει πίσω, χωρίς να περιμένει ανταμοιβή. Και πρέπει να βάλει όλη την προσωπική του ΔΥΝΑΜΗ για την εκπλήρωση του Καθήκοντός του...

Αν δεν ενεργήσει άψογα, αν αρχίσει τις εξάψεις, τις ανυπομονησίες και τις απελπισίες, τότε το άγνωστο θα τον κομματιάσει… Ενώ, αν είναι ΑΨΟΓΟΣ και η προσωπική του δύναμη τον κάνει ικανό να εκπληρώσει το ΚΑΘΗΚΟΝ του, τότε θα φτάσει στην επαγγελία της Δύναμης… Κάθε Πολεμιστής έχει ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΟΙΡΑ...

Η ραχοκοκκαλιά του Πολεμιστή είναι η ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ και η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του… Για να αντέξει σε αυτό που βρίσκεται μπροστά του θα χρειαστεί την υπέρτατη ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ... Πρέπει να είναι πάντα έτοιμος...

Ο Πολεμιστής ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ, πλην όμως ΔΕΝ ΠΑΡΑΣΥΡΕΤΑΙ από αυτά... Η διάθεση του Πολεμιστή που μπαίνει στο άγνωστο δεν είναι η θλίψη. Αντίθετα, είναι χαρούμενος γιατί νιώθει ταπεινωμένος από την μεγάλη του τύχη, σιγουριά ότι το πνεύμα του είναι ΑΜΕΜΠΤΟ και πάνω απ’ όλα έχει πλήρη ΕΠΙΓΝΩΣΗ της αποτελεσματικότητάς του.

Η ΧΑΡΑ του Πολεμιστή προέρχεται από την ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ του και από την αληθινή εκτίμηση αυτού που βρίσκεται μπροστά του...
Η ΖΩΗ του Πολεμιστή είναι αδύνατο να είναι ψυχρή, μοναχική, χωρίς αισθήματα. Γιατί βασίζεται στην ΣΤΟΡΓΗ του, στην ΑΦΟΣΙΩΣΗ του στην αγαπημένη του... ΓΗ.

Ένας Πολεμιστής είναι πάντα χαρούμενος γιατί Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΗ και η αγαπημένη του, η ΓΗ, τον αγκαλιάζει και του προσφέρει ασύλληπτα δώρα. Η θλίψη ανήκει μόνο σε αυτούς που μισούν αυτό που δίνει καταφύγιο στην ύπαρξή τους... ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΣΤΑΝΕΔΑ
«Ιστορίες Δύναμης»

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΑΜΕ ΤΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥΣ

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΑΜΕ ΤΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΛΟ http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Makkabaiwn_A%27/Makkabaiwn_A%27_kef.1.htm

Το Μακεδονικό ζήτημα η ριζα του κακού

Τον 19^ο μ.Χ. αιώνα τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα των βαλκανικών λαών κατά της τουρκικής κατοχής είχαν γίνει συχνότερα και εντονότερα, προμηνύοντας την απώλεια των ευρωπαϊκών εδαφών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το 1830 η Ελλάδα αναγνωρίσθηκε ως ανεξάρτητο κράτος, με έκταση τη μισή περίπου από τη σημερινή, αλλά με όραμα την ενσωμάτωση όλων των εδαφών, όπου κατοικούσαν Έλληνες, και τον ορισμό της Κωνσταντινούπολης ως πρωτεύουσας της Μεγάλης Ελλάδας. Ανάλογες βλέψεις είχαν επίσης οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι, αν και δεν είχαν αποκτήσει ακόμη ανεξάρτητα μητροπολιτικά κράτη. Μέσα σ’ αυτό το πολιτικό περιβάλλον το 1847 ο Ο. Άμπελ αμφισβήτησε την ελληνική καταγωγή των Αργεαδών, στρατεύοντας εφεξής την επιστήμη της ιστορίας στη γεωπολιτική αντιπαλότητα των Βαλκανίων. Η κίνηση του Άμπελ να αμφισβητήσει την ελληνική καταγωγή του βασιλικού Οίκου της αρχαίας Μακεδονίας και συνεπώς να στηρίξει την άποψη ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες, είχε προφανή αξία: αποδυνάμωνε τις διεκδικήσεις της Ελλάδας επί της Μακεδονίας και υποβοηθούσε μία πρωτοεμφανιζόμενη τότε πολιτική άποψη, την ύπαρξη ενός «μακεδονικού έθνους», διαφορετικού από το ελληνικό, το σερβικό, το βουλγαρικό ή το αλβανικό.

Όμως σε αντίθεση προς τους πολιτικούς, που έβλεπαν αυτό το «μακεδονικό έθνος», δεν το κατέγραψαν ούτε τα οθωμανικά αρχεία, ούτε οι δυτικοί περιηγητές και διπλωμάτες, που επισκέφθηκαν και εργάσθηκαν στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Οι δυτικοί περιηγητές και διπλωμάτες άφησαν πίσω τους μία σειρά από περιγραφές του τύπου «Η πόλη του Μοναστηρίου (Μπίτολα), πρωτεύουσα του βιλαετίου του Μοναστηρίου, βρίσκεται περίπου στη μέση της βουλγαρικής και της ελληνικής περιοχής. Στα βόρεια η πλειοψηφία των Μακεδόνων είναι Βούλγαροι και στα νότια η πλειοψηφία των Μακεδόνων είναι Έλληνες». Χαρακτηριστικότερη είναι η περίπτωση του σερ Άρθουρ Ήβανς που σε επιστολή του στους Times του Λονδίνου την 30 Σεπτεμβρίου 1903, περιγράφει την διαμάχη για τη Μακεδονία υπέρ της Βουλγαρίας και εις βάρος της Ελλάδας. Ωστόσο όχι μόνο δεν βρήκε «Μακεδονικό έθνος», αλλά δηλώνει κατηγορηματικά πως αυτό είναι ένα σφάλμα, που πρέπει να διορθωθεί.

Οι δυτικοί περιηγητές και διπλωμάτες ανεξάρτητα από το βαλκανικό κράτος, που υποστήριζαν στη διεκδίκηση της τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας, είχαν ένα κοινό σημείο: ότι οι Μακεδόνες ανήκαν σε ένα πλήθος εθνικών, γλωσσικών και θρησκευτικών ομάδων και ότι δεν αποτελούσαν αυτόνομα αναγνωρίσιμη εθνική και γλωσσική ομάδα. Από το μωσαϊκό του μακεδονικού πληθυσμού η μόνη εθνότητα, που αν και πολυπληθής δεν ενδιέφερε κανέναν ήταν οι Τούρκοι, διότι με την κατάρρευση του Οθωμανικού κράτους αυτοί και οι περισσότεροι άλλοι μουσουλμάνοι επρόκειτο να εκδιωχθούν από την περιοχή, ενώ οι υπόλοιπες εθνότητες, που θα παρέμεναν, ήταν Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι, Αλβανοί, πολλοί Εβραίοι (στη Θεσσαλονίκη), λίγοι Ρουμάνοι, Βλάχοι και Τσιγγάνοι.

Το 1877 με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, η Ρωσία επέβαλε στους Τούρκους την ανεξαρτησία της Βουλγαρίας, αλλά το 1878 με τη συνθήκη του Βερολίνου ανακόπηκαν οι πανσλαβιστικές επιδιώξεις της Ρωσίας και η Βουλγαρία περιορίστηκε σε λογική έκταση. Επίσης ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Σερβίας και οι διεκδικήσεις επί της τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας μπήκαν σε νέα φάση, καθώς οι εκεί εθνικές ομάδες υποστηρίζονταν από τα αντίστοιχα τρία νεοσύστατα κράτη (Ελλάδα, Σερβία και Βουλγαρία). Το 1897 η Ελλάδα εντελώς ακατανόητα προκάλεσε πόλεμο με την Τουρκία, ο οποίος με παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων δεν έληξε μεν με απώλεια εδαφών του νεοσύστατου κρατιδίου, υπήρξε δε πολλαπλά επιζήμιος για την Ελλάδα, ενώ στον Μακεδονικό Αγώνα απέκτησαν προβάδισμα οι Βούλγαροι.

Κύριο χαρακτηριστικό του Μακεδονικού Αγώνα ήταν η διμέτωπη μάχη των Ελλήνων και των Βουλγάρων, αφενός μεταξύ τους και αφετέρου εναντίον των Τούρκων. Στο διάστημα αυτό εμφανίσθηκαν και μερικές βουλγαρικές οργανώσεις, περισσότερο τρομοκρατικές παρά απελευθερωτικές. Έτσι, ο Α΄ Βαλκανικός πόλεμος ήταν μία στιγμιαία και υποχρεωτική υπέρβαση της ελληνοβουλγαρικής διαμάχης. Μόλις οι τρεις βασικοί σύμμαχοι, Έλληνες, Βούλγαροι και Σέρβοι, έφτασαν στη μοιρασιά των απελευθερωθέντων εδαφών, βγήκε στην επιφάνεια η προαιώνια ελληνο-βουλγαρική διαμάχη και ξέσπασε ο Β΄ Βαλκανικός πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας, φυσικά για τα μακεδονικά εδάφη. Με τους Βαλκανικούς πολέμους (1912-13) και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1913-18) οριστικοποιήθηκε το καθεστώς της Μακεδονίας, με το διαμοιρασμό της ανάμεσα στα παραπάνω τρία βαλκανικά κράτη. Η Ελλάδα πήρε περίπου το 52% της περιοχής, η Σερβία το 38% και η Βουλγαρία το 10%.

Στα επόμενα χρόνια ο κομμουνιστικός διεθνισμός προώθησε τις παλαιότερες ρωσικές πανσλαβιστικές επιδιώξεις με πιο επιστημονικό και αποτελεσματικό τρόπο. Η σλαβική έξοδος στο Αιγαίο αποφασίσθηκε ότι περνούσε μέσα από την ύπαρξη μακεδονικού κράτους, με το ανάλογο έθνος και γλώσσα, γι’ αυτό η Μόσχα απαίτησε να εργασθούν όλοι οι σύντροφοι προς αυτήν την κατεύθυνση και να συνεισφέρουν οι Βούλγαροι τη «Μακεδονία του Πιρίν», οι Έλληνες τη «Μακεδονία του Αιγαίου» και οι Γιουγκοσλάβοι (διάδοχοι πλέον των Σέρβων) τη «Μακεδονία του Βαρδάρη (Αξιού)». Ευτυχώς η δράση των κομμουνιστών στην Ελλάδα περιορίστηκε στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση του έργου, που είχαν αναλάβει υπάκουα. Στη Βουλγαρία ο πολύς Γκεόργκι Δημητρώφ είχε σοβαρότατες αντιρρήσεις, διότι με αυτό το σχέδιο η Βουλγαρία όχι μόνο έπρεπε να εγκαταλείψει κάθε τυχόν διεκδίκηση επί των γιουγκοσλαβικών εδαφών, όπου κατοικούσαν βουλγαρικής καταγωγής πληθυσμοί, αλλά επιπλέον έπρεπε να δώσει βουλγαρικά εδάφη και τους Βούλγαρους κατοίκους τους, για να μετατραπούν σε τμήμα ενός ανύπαρκτου ως τότε κράτους και έθνους. Με το κύρος του μαχητή, που πρωτοστάτησε στον αγώνα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, και όπως κατέγραψε στα απομνημονεύματά του, ο Δημητρώφ είπε στον ίδιο τον Στάλιν ότι δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος, για να εισπράξει την εκπληκτική απάντηση «Ούτε εμείς ήμασταν βέβαιοι για την ύπαρξη λευκορωσικού έθνους, ώσπου δημιουργήσαμε τη Λευκορωσία»! Δηλαδή, η συνταγή προέβλεπε να προηγηθεί η δημιουργία του κράτους και θεωρούσε εξασφαλισμένη την εμφάνιση του έθνους.

Το 1934 λοιπόν η Κομμουνιστική Διεθνής (Κομιντέρν) διακήρυξε και θεσμοθέτησε την ύπαρξη «επίσημης μακεδονικής γλώσσας», αλλά η απροθυμία των Βουλγάρων να εκχωρήσουν μέρος της χώρας τους σε άλλο κράτος και να μετατρέψουν τους εκεί Βούλγαρους σε ένα άλλο, ανύπαρκτο έθνος, περιόρισε τη σχετική δραστηριότητα στο γιουγκοσλαβικό έδαφος. Το 1944 διακηρύχθηκε και θεσμοθετήθηκε για δεύτερη φορά η ύπαρξη «επίσημης μακεδονικής γλώσσας». Αυτή τη φορά το εγχείρημα τελούσε υπό τον άμεσο έλεγχο της Κεντρικής Επιτροπής του Γιουγκοσλαβικού Κομμουνιστικού Κόμματος και δημιουργήθηκαν τα απαραίτητα γλωσσολογικά χαρακτηριστικά, όπως αλφάβητο και ορθογραφία. Η τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία συγκρότησε τρεις επιτροπές γι’ αυτό το σκοπό και το αποτέλεσμά τους ήταν ότι «σερβοποιήθηκε» η ως τότε καθαρά βουλγαρική διάλεκτος των Σλάβων της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας.

Τα πορίσματα των επιτροπών αυτών, στις οποίες συμμετείχαν και «Μακεδόνες», δημοσιεύθηκαν στον γιουγκοσλαβικό Τύπο της εποχής εκείνης και αποτελούν την ισχυρότερη ομολογία ότι τότε χαλκεύθηκε η αποκαλούμενη «μακεδονική γλώσσα». Τα πορίσματα εκείνα είναι διατυπωμένα με κομμουνιστικό κυνισμό και αντικρούουν όλα όσα επικαλούνται σήμερα οι «Μακεδόνες» και οι υποστηρικτές τους. Μεταξύ των άλλων διαβάζουμε ότι η ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας δημιουργήθηκε «χάρη στις προσπάθειες του Κομμουνιστικού Κόμματος» και «των στρατευμάτων του διορατικού και αγαπητού μας Στρατάρχη Τίτο».

Για τη διαβόητη «μακεδονική γλώσσα» λένε ότι «Εμείς οι Μακεδόνες, που ως τώρα δεν είχαμε δική μας γραμματεία, προσδιορίσαμε τώρα λόγια γλώσσα» και ότι «πρέπει συνεπώς να θέσουμε τις βάσεις της ορθογραφίας μας ιδρύοντας μακεδονικό αλφάβητο και μακεδονική λόγια γλώσσα». Προχώρησαν δε στην κατασκευή γλώσσας μέσω πολιτικής απόφασης, επειδή «δεν έχουμε χρόνο να περιμένουμε τη δημιουργία αυτής της γλώσσας από ποιητές, λόγιους και δημοσιογράφους», «δεν έχουμε το χρόνο να περιμένουμε την εξέλιξη μερικών διαλέκτων μας σε λόγια γλώσσα». Τα πορίσματα των παραπάνω επιτροπών προσδιόριζαν ως πρωταρχικό μέλημα το παιδαγωγικό σύστημα και αναγνώριζαν ότι οι ενήλικες «δεν θα μάθουν ποτέ τους γραμματικούς κανόνες». Τέλος, επειδή η «μακεδονική γλώσσα» «δεν έχει σχηματισθεί ακόμη πλήρως», «καλύτερα να κάνουμε ένα λάθος στη γραμματική, παρά στην πολιτική»!

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ένας ακόμη στόχος, που έθεσαν: «Αυτά τα φιλολογικά στοιχεία πρέπει να συμπληρωθούν με ορισμένα πολιτικά γεγονότα, που επίσης έχουν επιρροή στην αμφισβήτηση της μακεδονικής γλώσσας». Όσον αφορά στον μακεδονικό λαό, επισημαίνουν ότι «χρειάζεται ακόμη να επιβληθεί ως έθνος» λαμβάνοντας υπόψιν «τα συμφέροντα της Ομοσπονδιακής και Δημοκρατικής Γιουγκοσλαβίας», γι’ αυτό από το 1944 με διαταγή του Κομμουνιστικού Κόμματος οι τοπικές Αρχές άρχισαν να προσθέτουν την κατάληξη «–σκι» στους βουλγαρόφωνους Σλάβους της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας (π.χ. τα Ποπώφ, Μπούτσκωφ και Κοστώφ έγιναν αντίστοιχα Ποπόφσκι, Μπούτσκοφσκι και Κοστόφσκι). Στους μεν ανηλίκους αυτό γινόταν αυτόματα κατά την εγγραφή τους στο σχολείο, στους δε ενηλίκους γίνονταν συστάσεις να το ζητήσουν οι ίδιοι και παράλληλα επιβάλλονταν οι αυτονόητες πιέσεις και τιμωρίες στους απείθαρχους. Και αυτή η ενέργεια είχε σκοπό να αλλοιώσει την καταγωγή και τη συνείδησή τους, συγκεκριμένα δε να απαλείψει τα επώνυμα των κατοίκων, που υποδήλωναν σαφέστατα τη βουλγαρική καταγωγή τους.

Μετά την αλλοίωση της γλωσσικής συγγένειας των Σλάβων της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας με τους Βούλγαρους, η κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία προχώρησε στην υποκατάσταση της βουλγαρικής ιστορίας τους με ένα τμήμα της ελληνικής ιστορίας, την αρχαία μακεδονική. Όπως ήταν αναμενόμενο η Ελλάδα αντέδρασε στη διαστρέβλωση της ιστορίας και τις συνυφασμένες αλυτρωτικές βλέψεις στην σταλινικής εμπνεύσεως «Μακεδονία του Αιγαίου». Όσο υπήρχε η Γιουγκοσλαβία, η ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν είχε αυτοτελή παρουσία στη διεθνή σκηνή και η Ελλάδα δεν προέβαινε σε όλες τις τελεσφόρες ενέργειες, πιεζόμενη από τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ να μη δημιουργήσει προβλήματα τον Τίτο, που στο μεταξύ είχε αποσκιρτήσει από το Σοβιετικό μπλοκ και έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στο Κίνημα των Αδεσμεύτων. Το 1991 η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε, οι ως τότε ομόσπονδες Δημοκρατίες αναγνωρίσθηκαν ως ανεξάρτητα κράτη και η Ελλάδα κλήθηκε να αναγνωρίσει την «Δημοκρατία της Μακεδονίας», δηλαδή να υποστεί στο ακέραιο το δημιούργημα του κομμουνισμού, από τον οποίο υποτίθεται ότι την προστάτευε η συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ. Το 1993 η νέα αυτή χώρα με τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας έγινε μέλος του ΟΗΕ με το προσωρινό όνομα «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και το 1995 οι δύο χώρες υπέγραψαν την Ενδιάμεση Συμφωνία, με την οποία η δεύτερη αφαίρεσε από το σύνταγμά της τις αλυτρωτικές διατάξεις, έπαψε να χρησιμοποιεί ως εθνικό σύμβολο τον λεγόμενο Ήλιο της Βεργίνας και δεσμεύθηκε να συμφωνήσει με την Ελλάδα από κοινού αποδεκτή οριστική ονομασία.

Στην πραγματικότητα το μακεδονικό ζήτημα δεν έχει λυθεί ούτε κατ’ ελάχιστο και παραμένει, ως είχε πριν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Η δε επιχειρηματολογία με την οποία οι Σλαβομακεδόνες ταυτίζουν τους εαυτούς τους με τους αρχαίους Μακεδόνες έχει ως ακολούθως. Πρώτα απ’ όλα με τη γενική επιχειρηματολογία, που είδαμε παραπάνω (ἔθνος, γλώσσα, θρησκεία και συνήθειες των Μακεδόνων), «αποδεικνύουν» ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες και στη συνέχεια αφήνουν πρακτικά ασυμπλήρωτο ένα κενό περίπου 1.000 ετών, ως τον 6ο μ.Χ. αιώνα, οπότε οι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν στα Βαλκάνια. Τότε οι Μακεδόνες υποτίθεται ότι εγκατέλειψαν την αρχαία γλώσσα τους και άρχισαν να μιλούν σλαβικά, τη σημερινή «μακεδονική γλώσσα». Γενικά η θεωρία για τη μη ελληνική καταγωγή των αρχαίων Μακεδόνων αγνοεί το συντριπτικό εις βάρος της πλήθος των αρχαιολογικών ευρημάτων, επεξεργάζεται στην κλίνη του Προκρούστη διάφορα φραστικά σχήματα και δεν δίνει κανένα τεκμήριο ή έστω ένδειξη για το ποια ήταν η γλώσσα, το αλφάβητο ή η θρησκεία τους. Πέρα από τα υπερηφάνως δημοσιοποιημένα συμπεράσματα των φιλολογικών επιτροπών του Τίτο, που τεκμηριώνουν αδιάψευστα την χάλκευση της γλώσσας και του έθνους των Σλαβομακεδόνων, την παραπάνω θεωρία αντικρούει και ένα πλήθος από άλλα ιστορικά τεκμήρια.

Η τελική φάση αυτής της θεωρίας, κατά την οποία οι Μακεδόνες εκσλαβίσθηκαν και δημιούργησαν το σημερινό «μακεδονικό έθνος», είναι εντελώς παιδαριώδης. Υποτίθεται ότι από τον 6ο μ.Χ. αιώνα οι απόγονοι του αρχαίου βασιλείου της Μακεδονίας για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο εγκατέλειψαν τη χρήση της γλώσσας τους, άρχισαν να μιλάνε σλαβικά, δημιούργησαν μία δική τους παραλλαγή του κυριλλικού αλφαβήτου και ανέπτυξαν έναν τοπικό, δικό τους σλαβικό πολιτισμό. Το πράγμα γίνεται ακόμη πιο γελοίο με τον πρόσθετο ισχυρισμό ότι οι δύο ορθόδοξοι μοναχοί από τη Θεσσαλονίκη, οι Κύριλλος και Μεθόδιος, δεν ήταν Έλληνες αλλά «Μακεδόνες», συνεπώς το «μακεδονικό έθνος» είναι αυτό που εκπολίτισε και εκχριστιάνισε τους (Ορθόδοξους τουλάχιστον) Σλάβους. Πράγματι, οι δύο μοναχοί είχαν αναλάβει από τον Ελληνορθόδοξο αυτοκράτορα του Βυζαντίου πολλές αποστολές εκχριστιανισμού των διαφόρων λαών γύρω από τη αυτοκρατορία, μιλούσαν σλαβικά, μετέφρασαν την Αγία Γραφή στα σλαβικά και εισήγαγαν στους Σλάβους ένα αλφάβητο, το οποίο ωστόσο μάλλον ήταν το γλαγολικό και όχι το λεγόμενο κυριλλικό, που χρησιμοποιούν σήμερα. Αν δεχθούμε ότι οι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες και δεν μιλούσαν ελληνικά, προκύπτει κάτι που δεν λέει ευθέως η θεωρία, αλλά πρέπει υποχρεωτικά να το υποθέσουμε: ότι για κάποιο μυστηριώδη λόγο εξαφανίσθηκε κάθε ίχνος της αρχαίας γραφής, λογοτεχνίας και θρησκείας των Μακεδόνων. Εδώ θα μπορούσε κανείς να υποψιαστεί εθνική κάθαρση των Σλάβων εις βάρος του αρχαίου λαού της περιοχής, αλλά και μόνο οι φιλολογικές επιτροπές του Τίτο καθιστούν σαφέστατο ότι το σλαβομακεδονικό έθνος είναι απλώς χαλκευμένο.

Μία άλλη σημαντική παρατήρηση είναι ότι η θεωρία αυτή επικεντρώνεται στο βαλκανικό έδαφος και δεν ασχολείται με τα ελληνιστικά βασίλεια της Ασίας και της Αιγύπτου, τα οποία ήταν μακεδονικά δημιουργήματα, όπως Μακεδόνες ήταν οι βασιλιάδες τους, οι δυναστείες και η άρχουσα τάξη τους. Στους ελληνιστικούς χρόνους ενώ οι Μακεδόνες ήταν οι αδιαμφισβήτητοι κυρίαρχοι όλου του γνωστού κόσμου, είχαν μεγάλη υπερηφάνεια για την καταγωγή τους και θεωρούσαν προσβολή να ξεχάσουν τη μητρική τους γλώσσα, άφησαν πίσω τους μόνο ελληνικές επιγραφές. Συνεπώς είναι ανεξήγητο βάσει της ψευδο-μακεδονικής θεωρίας το ότι δεν άφησαν καμία απολύτως επιγραφή στη μυθική αυτή «μακεδονική γλώσσα». Καλούμαστε λοιπόν να πιστέψουμε ότι έχουμε να κάνουμε με το μοναδικό ιστορικό παράδοξο, όπου ένας κοσμοκράτορας δεν άφησε πουθενά, ούτε στην πατρίδα του ούτε στις χώρες που κατέκτησε, κανένα απολύτως ίχνος της δικής του γλώσσας, πολιτισμού και θρησκείας.

Το πράγμα γίνεται ακόμη πιο ακατανόητο, αν το βάλουμε στο ακριβές ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Η δημιουργία των ελληνιστικών βασιλείων αποτελεί τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της κλασσικής Ελλάδας και τα γνωστά πολιτιστικά κέντρα της έσβησαν από τον παγκόσμιο πολιτιστικό χάρτη, της Αθήνας μη εξαιρουμένης. Τότε ακριβώς οι (υποτιθέμενοι αλλοεθνείς των Ελλήνων) Μακεδόνες είχαν τη δυνατότητα να ξεπεράσουν τον ελληνικό πολιτισμό, όχι ως πράξη κακίας ή αντεκδίκησης, αλλά ως απόλυτα φυσική συνέπεια, αφού ήταν κοσμοκράτορες και τίποτα δεν τους εμπόδιζε να εκφράζονται στην (υποτιθέμενη μη ελληνική) γλώσσα τους και να καλλιεργούν τον (υποτιθέμενο μη ελληνικό) πολιτισμό τους. Όμως αντί γι’ αυτό βλέπουμε μία έκρηξη του ελληνικού πολιτισμού στις χώρες, που ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν γνωρίσει Έλληνες, και όλα τα πολιτισμικά στοιχεία είναι ελληνικά, είτε αμιγώς είτε επιρρεασμένα από τους τοπικούς πολιτισμούς, ενώ δεν έχει ανακαλυφθεί πουθενά κάποιο «μακεδονικό» (δήθεν μη ελληνικό) στοιχείο. Ούτε ένας από τους πανίσχυρους Μακεδόνες βασιλιάδες της ελληνιστικής περιόδου δεν έκοψε νόμισμα σε γραφή άλλη από την ελληνική, εκτός από τη μετάφρασή της στις τοπικές γλώσσες της Ανατολής. Ούτε μία επιτύμβια ή άλλη στήλη και κανένα βιβλίο δεν γράφηκε σ’ αυτήν τη δήθεν μη ελληνική και μυστηριώδη «μακεδονική γλώσσα». Ούτε ένας ναός δεν αφιερώθηκε στη λατρεία κάποιου μακεδονικού (δήθεν μη ελληνικού) θεού και σε όλο το βασίλειο του Αλεξάνδρου ανασκάπτονται μόνο ναοί ελληνικών ή ανατολικών θεοτήτων. Δηλαδή, ενώ οι αρχαίοι Μακεδόνες αγαπούσαν τόσο πολύ τη γλώσσα και τον τρόπο ζωής τους (που υποτίθεται ότι δεν ήταν ελληνικά), δεν άφησαν πίσω τους τίποτα άλλο παρά την αφοσίωσή τους στον ελληνικό πολιτισμό και γλώσσα. Λες και είχαν συνωμοτήσει να κρατήσουν αιωνίως μυστικά τα δικά τους πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Τέλος, τους μεγάλους μακεδονικούς πληθυσμούς στα ελληνιστικά κράτη της Ανατολής οι ντόπιοι τους γνώριζαν ως Έλληνες και σήμερα σε ορισμένες απ’ αυτές (π.χ. Αίγυπτος και Ισραήλ) υπάρχουν ελληνικές μειονότητες από την εποχή εκείνη, αλλά πουθενά δεν υπάρχουν ούτε έχει καταγραφεί ότι υπήρξαν ποτέ «μακεδονικές» μειονότητες.

Εν ολίγοις η θεωρία αυτή μας ζητά να πιστέψουμε ότι οι Μακεδόνες δεν αφομοιώθηκαν με τους επί 1.500 τουλάχιστον χρόνια γείτονές τους, Έλληνες και Ιλλυριούς, τους οποίους στη συνέχεια υπέταξαν μαζί με τον υπόλοιπο γνωστό κόσμο, και ότι δεν αφομοιώθηκαν με τους μεταγενέστερους κατακτητές τους, Ρωμαίους, Βυζαντινούς (Έλληνες) και Τούρκους, ούτε με τους Βούλγαρους ή τους Σέρβους, που δημιούργησαν τα ισχυρά και ανεπτυγμένα σλαβικά βασίλεια της περιοχής, αλλά απλώς και γενικώς εκσλαβίσθηκαν. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται μία ακόμη σοβαρότατη αδυναμία της θεωρίας. Ο διασημότερος από τους θεμελιωτές της ελληνορθόδοξης Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο Ιουστινιανός Α΄ γεννήθηκε στα Σκόπια το 482 μ.Χ. και οι Σλαβομακεδόνες διεκδικούν εθνική συγγένεια και με αυτόν, τον μάλλον Ιλλυριό στην καταγωγή αυτοκράτορα. Με τον φανατισμό και τον άκριτο σφετερισμό της ιστορίας, όσων γεννήθηκαν στα εδάφη που κατέχουν σήμερα, προκαλούν οι ίδιοι εμφανέστατες και σοβαρότατες ρωγμές στη θεωρία τους. Διότι, αν υποθέσουμε ότι ο Ιουστινιανός ήταν «Μακεδόνας», πρέπει να κάνουμε την πρόσθετη υπόθεση ότι δεν είχε προλάβει να εκσλαβισθεί, επειδή έζησε (482-565) την περίοδο που πρωτοεμφανίσθηκαν οι Σλάβοι στην περιοχή. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα, γιατί οι (δήθεν μη Έλληνες) Μακεδόνες δεν ενσωματώθηκαν στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, της οποίας το θρόνο κατέλαβε ο Ιουστινιανός και δημιούργησε μία από τις λαμπρότερες περιόδους του Βυζαντίου. Η ανάρρηση του ομοεθνούς τους (σύμφωνα με τη θεωρία των ψευδο-Μακεδόνων) στον θρόνο της πανίσχυρης Βυζαντινής αυτοκρατορίας έπρεπε να τους φέρει ξανά στην κορυφή του ανατολικού κόσμου, αυτή δε τη φορά και ως θρησκευτικούς Ηγεμόνες, αφού το Βυζάντιο υπήρξε η μητρόπολη του Χριστιανισμού.

Η προβαλλόμενη ως επιλογή των (δήθεν μη Ελλήνων) Μακεδόνων να μην ηγηθούν της ελληνορθόδοξης Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά να εκσλαβισθούν χωρίς να αφομοιωθούν με τους ισχυρούς Σλάβους γείτονές τους, προσκρούει σε ένα ακόμη αξεπέραστο εμπόδιο. Από τον 9ο ως τον 11ο μ.Χ. αιώνα το σημερινό κράτος των Σκοπίων ήταν το θέατρο των αγριότερων συγκρούσεων μεταξύ Ελλήνων (Βυζαντινών) και Βουλγάρων. Στο ίδιο διάστημα, στον ελληνορθόδοξο θρόνο του Βυζαντίου δεν βρισκόταν άλλη από τη … Μακεδονική Δυναστεία, με σημαντικότερο αυτοκράτορα για τους Έλληνες και τρομακτικότερο για τους Βούλγαρους τον Βασίλειο Β΄, που για ευνόητους λόγους πήρε το προσωνύμιο Βουλγαροκτόνος. Αν εφαρμόσουμε την ψευδο-μακεδονική θεωρία σ’ αυτό το ιστορικό πλαίσιο, προκύπτει μία εικόνα πέρα από κάθε έννοια λογικής: αφενός μεν η Μακεδονική Δυναστεία κατείχε τον αυτοκρατορικό θρόνο όλης της ορθόδοξης Ανατολής και συνέτριβε σκληρότατα την απόπειρα αυτονόμησης του βουλγαρικού βασιλείου, αφετέρου δε οι «Μακεδόνες» συνέχιζαν τη μετάλλαξή τους σε Σλάβους και ταυτόχρονα αρνούνταν τη συμμετοχή από θέσεως ισχύος στα θεμελιώδους ιστορικής σημασίας γεγονότα του ανατολικού ορθόδοξου κόσμου. Φυσικά, αυτό δεν έχει καμία απολύτως λογική και είναι εντελώς ακατανόητη για ένα λαό τόσο σημαντικό, τόσο περήφανο και τόσο φιλόδοξο, όπως οι Μακεδόνες.

Ένα άλλο παράδοξο αυτής της θεωρίας είναι ότι φέρονται να εκσλαβίσθηκαν οι Μακεδόνες, ο ισχυρότερος λαός των Βαλκανίων, ενώ (εντελώς ειρωνικά) δεν εκσλαβίσθηκε ο κατά πολύ λιγότερο σημαντικός λαός των Ιλλυριών, των οποίων οι απόγονοι (Αλβανοί) τείνουν να γίνουν η κυρίαρχη εθνότητα στο σημερινό ψευδο-μακεδονικό κράτος. Είναι προφανές ότι απαιτείται βαθύτατη άγνοια της ιστορίας ή τρομερός φανατισμός, για να δεχθεί κανείς ως λογικά όλα τα παραπάνω. Στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς για την εφαρμογή του πανσλαβιστικού δόγματος, όπως μεταμφιέσθηκε από όραμα της τσαρικής Ρωσίας αρχικά, σε κομμουνιστικό διεθνισμό εν συνεχεία και σε διατλαντικό φιλελευθερισμό σήμερα. Οι πανσλαβιστικές επιδιώξεις αποκαλύπτονται ξεκάθαρα από τους ισχυρισμούς κάποιων υπέρμαχων της θεωρίας, που προκειμένου να πείσουν ότι εκτός από τους αρχαίους Μακεδόνες εκσλαβίσθηκαν και όλοι οι άλλοι Έλληνες, επικαλούνται τις αναφορές του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου σε σλαβική διείσδυση μέχρι τα νοτιότερα σημεία της Πελοποννήσου καθώς και τα σλαβικής προέλευσης τοπωνύμια στην Ελλάδα. Φυσικά, αναφέρουν τον Κωνσταντίνο Πορφυρογέννητο, όπως θα ανέφεραν κάποιον Γεώργιο Παπαδόπουλο, ιστορικό και λόγιο, αποσιωπώντας ότι πρόκειται για τον Κωνσταντίνο Ζ΄, τον Πορφυρογέννητο, αυτοκράτορα του Βυζαντίου και μέλος της…Μακεδονικής Δυναστείας! Αν ακολουθούσε κανείς τους ψευδο-Μακεδόνες στη γελοιότητα, θα μπορούσε να ισχυρισθεί αναλογικά ότι έχουν εξελληνισθεί όσες χώρες διατηρούν ελληνικά τοπωνύμια και (ακόμη χειρότερα) ελληνικές μειονότητες. Όποιος λοιπόν ακολουθήσει αυτήν την προέκταση της θεωρίας και δεν αισθανθεί γελοίος, μπορεί κάλλιστα να ισχυρισθεί ότι έχουν εξελληνισθεί οι Ουκρανοί, οι Γεωργιανοί, ακόμη και …οι Τούρκοι!

Η αλήθεια είναι ότι οι κάτοικοι της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι Σλάβοι βουλγαρικής καταγωγής και παρά τα όσα ισχυρίζονται δεν αισθάνονται να έχουν καμία απολύτως σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες. Γι’ αυτό δεν έχουν διατηρήσει κανένα από τα αρχαία ονόματα και τοπωνύμια των δήθεν προγόνων τους, όπως ακριβώς κάνουν όσοι θέλουν να ξεχαστεί ο,τιδήποτε θυμίζει τους προηγούμενους κατοίκους της χώρας τους. Τα μόνα αρχαία μακεδονικά ονόματα, που χρησιμοποιούν είναι, είτε αυτά που χρησιμοποιούνται διεθνώς (π.χ. Φίλιππος, Αλέξανδρος) είτε κάποιων Αγίων, κοινών σε όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ανεξάρτητα από εθνικότητα και γλώσσα (π.χ. Δημήτριος, Θεόδωρος, Νικόλαος κλπ). Αντίθετα οι σύγχρονοι Έλληνες διατήρησαν τα αρχαία μακεδονικά ονόματα και τοπωνύμια με την επιμέλεια, που δείχνουν όλοι οι λαοί στη διαφύλαξη της δικής τους πολιτισμικής κληρονομιάς. Χαρακτηριστικό είναι ότι μόλις τον Δεκέμβριο του 2004 και μετά την απογοήτευση από την προβολή της ταινίας του Ο. Στόουν «Αλέξανδρος», η οποία δεν συμμερίζεται τη θεωρία τους, το Δημοτικό Συμβούλιο των Σκοπίων αποφάσισε να ανεγείρει ανδριάντες του Φιλίππου, του Αλεξάνδρου και του Ιουστινιανού. Φυσικά, οι ψευδο-Μακεδόνες αρνούνται κατηγορηματικά να σφετερισθούν και τη Μακεδονική Δυναστεία του Βυζαντίου, διότι αν και πέρασαν ήδη 1.000 χρόνια, η ανάμνηση του Βουλγαροκτόνου εξακολουθεί να τους είναι οδυνηρή.

Όσο για το επιχείρημα ότι οι συγκεκριμένοι σλαβικοί πληθυσμοί δικαιούνται να αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες, αφού ζουν σε εδάφη, που ανήκουν στο αρχαίο βασίλειο της Μακεδονίας, εκτός από ότι αποτελεί την αφετηρία μίας σειράς διεκδικήσεων, είναι και λάθος. Άλλως θα περιμέναμε τους μη αυτόχθονες κατοίκους των ΗΠΑ να αυτοπροσδιορίζονται γενικά ως Ινδιάνοι ή ειδικά ως Απάτσι ή Νάβαχο, της Αυστραλίας ως Αβορίγινες, της Ν. Ζηλανδίας ως Μαορί, της Κεντρικής Αμερικής ως Μάγιας ή Αζτέκοι και της Νοτίου Αμερικής ως Ίνκας.

Μεταξύ της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ αυτή τη στιγμή εμφανίζεται να υπάρχει μόνο μία διπλωματική εκκρεμότητα, δηλαδή η συμφωνία στα πλαίσια του ΟΗΕ για το οριστικό όνομα της νέας βαλκανικής χώρας. Ορθότερο θα ήταν να ονομασθεί Σλαβομακεδονία, όνομα που θα συνδύαζε με ακρίβεια την ομοεθνία και τη γεωγραφική περιοχή την οποία καταλαμβάνει, αλλά τη λύση αυτή δεν αποδέχονται οι Αλβανοί, που αποτελούν σχεδόν τη μεγαλύτερη εθνική ομάδα του κράτους αυτού. Φοβούνται δικαίως ότι θα επικυρώσουν με αυτό τον τρόπο την σλαβική επικυριαρχία σε εδάφη τα οποία κατοικούν πολλούς αιώνες πριν από τους Σλάβους. Η ονομασία «Γκόρνα Μακεντόνια» θα ήταν ένας έντιμος συμβιβασμός, σύμφωνα με τον πρώην αντιπρόεδρο της γειτονικής χώρας και πρόεδρο του κόμματος «Δημοκρατική Αλτερνατίβα», Βασίλ Τοπουρκόφσκι. Στον ραδιοφωνικό σταθμό «Άλφα» εξήγησε μιλώντας πολύ καλά ελληνικά: «Γκόρνα Μακεντόνια είναι ιστορικό όνομα. Εγώ έγραψα τέσσερα βιβλία για τον Αλέξανδρο και τον Φίλιππο και είναι το όνομα της χώρας όπου ζούσαν. Αυτή είναι η Ιστορία του κόσμου που ζούσε εδώ, στη βόρεια Μακεδονία. Η Θεσσαλονίκη είναι η Κάτω Μακεδονία. Εμείς ζούμε στην Άνω Μακεδονία, τη βόρεια Μακεδονία, αυτή είναι η αλήθεια».

Είναι προφανές ότι η Άνω και η Κάτω Μακεδονία συντηρούν ακέραιες τις βλέψεις των ψευδο-Μακεδόνων και ότι το κράτος τους θα συνεχίσει να αποτελεί πραγματικό ή εν δυνάμει μοχλό στρατηγικής ή διπλωματικής πίεσης της Ελλάδας από τρίτες χώρες. Επιπλέον για την παγκόσμια Κοινή Γνώμη θα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο, που έχει η ύπαρξη της Βόρειας και της Νότιας Κορέας, και πολλοί θα επιδιώξουν καλοπροαίρετα ή όχι την επανένωση του «διαιρεμένου έθνους» στα πρότυπα της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας. Η «Ορεινή Μακεδονία» είναι καθαρά γεωγραφικός όρος και δεν έχει καμία ιστορική ή άλλη φόρτιση, άρα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ονομασία του συγκεκριμένου κράτους. Βέβαια, το όνομα αυτού του κράτους δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου και το πραγματικό πρόβλημα για την Ελλάδα είναι το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας αυτής, το οποίο αναπαράγει συστηματικά την «εθνική ταυτότητα των Μακεδόνων», όπως την προσδιορίζει η σχετική θεωρία. Ενδεικτικότατο για τις προθέσεις των ψευδο-Μακεδόνων είναι το γεγονός ότι ο Τοπουρκόφσκι θεωρεί το αρχαίο βασίλειο της Μακεδονίας ως ιστορική κληρονομιά των Σλαβομακεδόνων και όχι των Ελλήνων, γι’ αυτό και μετέφρασε ως «Άνω Μακεδονία» τον σλαβικό όρο «Γκόρνα Μακεντόνια», που στην πραγματικότητα σημαίνει «Ορεινή Μακεδονία».

πηγη

 http://www.alexanderofmacedon.info/greek/A2gr.htm

Δείτε την αφίσα που εξέδωσε το Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής

Δείτε την αφίσα που εξέδωσε το Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ) για την προστασία και των καθαρισμό των δασών

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Ο Άγγελος Σικελιανός (15 Μαρτίου 1884 – 19 Ιουνίου 1951) ήταν ένας από τους μείζονες Έλληνες ποιητές. Το έργο του διακρίνεται από έντονο λυρισμό και ιδιαίτερο γλωσσικό πλούτο.Τα ενδιαφέροντά του ήταν καθαρά λογοτεχνικά και από νωρίς μελέτησε Όμηρο, Πίνδαρο, Ορφικούς και Πυθαγόρειους, λυρικούς ποιητές, προσωκρατικούς φιλοσόφους, Πλάτωνα και Αισχύλο.

Η αρχαιοελληνική πνευματική ατμόσφαιρα απασχόλησε βαθιά το Σικελιανό και συνέλαβε την ιδέα να δημιουργηθεί στους Δελφούς ένας παγκόσμιος πνευματικός πυρήνας ικανός να συνθέσει τις αντιθέσεις των λαών («Δελφική Ιδέα»). Για το σκοπό αυτό ο Σικελιανός, με τη συμπαράσταση και την οικονομική αρωγή της γυναίκας του, δίνει πλήθος διαλέξεων και δημοσιεύει μελέτες και άρθρα. Παράλληλα, οργανώνει τις «Δελφικές Εορτές» στους Δελφούς με τις παραστάσεις του Προμηθέα Δεσμώτη (1927) και των Ικέτιδων (1930) του Αισχύλου να ανεβαίνουν στο αρχαίο θέατρο.

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Περικλής Γιαννόπουλος (Πάτρα 1869 - Αθήνα 8 Απριλίου 1910), λογοτέχνης, μεταφραστής και δοκιμιογράφος, υπήρξε ελληνολάτρης διανοητής.Από το 1899 αρθρογραφεί στις εφημερίδες Ακρόπολις, Το Αστυ, Εστία κ.ά. και στα περιοδικά Κριτική, Παναθήναια, Ο Νουμάς κ.ά., χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα όπως Λωτός, Απολλώνιος, Νεοέλλην, Μαίανδρος, Θ. Θάνατος.

Με εντελώς προσωπικό ύφος και γλώσσα, και ασυγκράτητο πάθος, εκφράζει τις ελληνοκεντρικές του ιδέες και καταγγέλλει τα κατ' αυτόν αίτια της ελληνικής κακοδαιμονίας - προπαντός την ξενομανία, τον "φραγκοραγιαδισμό" όπως τον ονόμασε ο ίδιος. Το 1906 εκδίδει ως αυτόνομο βιβλίο το "Νέον Πνεύμα", και το 1907 την εκτενέστερη "Έκκλησι προς το Πανελλήνιον Κοινόν" - τα ιδεολογικά του μανιφέστα. Οι "περικλογιαννοπούλειες" ιδέες, σε σύγκρουση με κάθε κατεστημένο, προκαλούν αντιδράσεις στην Αθήνα της εποχής. Από άλλους θεωρείται απλώς ρομαντικός και ωραίος τρελός, από άλλους υβριστής, άλλοι όμως αναγνωρίζουν από την πρώτη στιγμή την πρωτοτυπία του και εμπνέονται από αυτόν.

Κατά τον Γρηγόριο Ξενόπουλο, «Ο Περικλής Γιαννόπουλος υπήρξεν ο μεγαλείτερος, ο ευγλωττότερος και ο φωτεινότερος απόστολος του κατά φύσιν ελληνικού ζην. [... ] ηγωνίζετο να καταδείξη όχι απλώς και μόνον ότι το ελληνικόν είναι το μόνον αρμόζον, αλλά και ποίον είναι αυτό το ελληνικόν.» Την ελληνικότητα αυτήν, το «κατά φύσιν» του Έλληνα, από την πολιτική και τήν κοινωνία μέχρι τις τέχνες, ο Γιαννόπουλος το ανήγαγε στην Ελληνική Φύση. Αισθητικός με σπάνια ευαισθησία, στην Φύση έψαχνε την αρχή των πάντων. Και πριν την Ιστορία, την κοινωνία και την πολιτική, ο Γιαννόπουλος, την πρώτη και βασική στρέβλωση και απομάκρυνση από την «ελληνικήν φύσιν» την εντοπίζει στις τέχνες.

Για να αποσαφηνίσει ο Γιαννόπουλος τις θεμελιώδεις αρχές της ελληνικότητας στις τέχνες (Ζωγραφική, Γλυπτική, Αρχιτεκτονική, Μουσική κ.ά.), από τις οποίες, κατ' αυτόν, λόγω της ξενομανίας, συμπλέγματος κατωτερότητας έναντι της Δύσης, η νεώτερη ελληνική κοινωνία είχε απομακρυνθεί, δεν θέτει ως βάση οποιαδήποτε τέχνη, ρυθμό ή τεχνοτροπία, αλλά αυτήν ταύτην την Ελληνική Φύση. Με θαυμαστή ευαισθησία, ορίζει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της Ελληνικής Γραμμής και του Ελληνικού Χρώματος, όπως αυτά απορρέουν φυσικά από την Ελληνική Γη και το Ελληνικό Φως γύρω του. Τις θεμελιώδεις του αρχές για τις τέχνες, αναπτύσσει στα έργα του «Ἑλληνικὴ Γραμμή» (1903) και «Ἑλληνικὸν Χρῶμα» (1904). Συγκεκριμένα, κατά τον Γιαννόπουλο:

α) Η Ελληνική Γραμμή χαρακτηρίζεται από σαφήνεια, διαύγεια, καθαρότητα, απαλότητα, καμπυλότητα, λυγεράδα, χάρη, αρμονία του συνόλου αλλά ποικιλία των λεπτομερειών.14

β) Το Ελληνικό Χρώμα χαρακτηρίζεται από: αϋλότητα, ελαφρότητα, με βασικά χρώματα το κυανό και το χρυσό, αλλά και ποικιλία στις λεπτομέρειες και διαρκείς παραλλαγές και παιχνίδισμα σε ολόκληρο φάσμα λεπτοτάτων αποχρώσεων.15

«Αὐτὸς ὁλόκληρος ὁ Γήινος Γραμμικὸς καὶ Χροϊκὸς Χορός, ὁ ὑμνῶν τὴν Δόξαν τοῦ Παγκάλου Τρελλοθεοῦ τῆς Ἑλλάδος», σημειώνει με εκστατικό οίστρο ο Γιαννόπουλος, αυτά τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της Ελληνικής Φύσης πρέπει να καθορίζουν και κάθε έκφανση της Ελληνικής Τέχνης, όπως καθορίζουν και την ψυχή, τον χαρακτήρα του Έλληνα: «σὰν τὴν παλαιάν μας τέχνην, ὅπου ὅλα φαίνονται ἀδελφά, καὶ ὅμως κανὲν δὲν ὁμοιάζει μὲ τὸ ἄλλο [...] σὰν τὸν Ἕλληνα ὁ ὁποῖος εἶναι εἷς εἰς τὸ σύνολον καὶ εἰς κάθε βῆμα ποτὲ ὅμοιος, [ἡ ἑλληνικὴ γραμμὴ] ἀποδεικνύουσα καὶ αὐτὴ τὴν ὅλην μας φύσιν, ἧς ἓν τῶν ριζικῶν διακριτικῶν της εἶναι: ἡ ἑνότης τῶν σπουδαίων χαρακτηριστικῶν καὶ ἡ ἄπειρος ποικιλία τῶν δευτερευόντων [...] ἡ χαρακτηριστικὴ ἑνότης τοῦ συνόλου Ἑλληνισμοῦ καὶ Ἕλληνος καὶ ἡ ἄπειρος ποικιλία τῶν μερῶν, ὅπως ἀποδεικνύεται καὶ χωρογραφικῶς καὶ χρωματικῶς καὶ γραμμικῶς».

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

Ο Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης (Αθήνα, 14 Σεπτεμβρίου 1878 - 31 Ιουλίου 1920) ήταν διπλωμάτης, πολιτικός και λογοτέχνης. Υπήρξε βασικός οργανωτής των ελληνικών κοινοτήτων κατά τον Μακεδονικό Αγώνα.

Οραματιστής ενός ρομαντικού μεγαλοϊδεατικού ελληνικού εθνικισμού, ενεπλάκη στα πάθη του εθνικού Διχασμού, τα οποία και τού στοίχισαν τη ζωή, αλλά και μετά τη δολοφονία του δεν έπαυσε να επηρεάζει την ελληνική σκέψη, όντας για άλλους από τους θαυμαστές του «μάρτυρας και ήρωας του Ελληνισμού», «πατέρας του ελληνικού εθνικισμού», ή πάντως «ένας από τους πιο παρεξηγημένους, περισσότερο αμαυρωμένους και λιγότερο δικαιωμένους διανοητές της νεοελληνικής σκέψης και συνείδησης», για άλλους σωβινιστής, για άλλους ρομαντική και αμφιλεγόμενη, πάντοτε συναρπαστική προσωπικότητα.

Από τα γραπτά του προκύπτει ότι ο Δραγούμης υπήρξε πνεύμα ανήσυχο και πολύπλευρο, ανοικτό σε όλες τις ιδέες· βασάνιζε τις πεποιθήσεις του, δεν ήταν δουλικά προσκολλημένος σε καμμία ιδεολογία, όλες αντιθέτως τις αφομοίωνε δημιουργικά στην δική του προσωπικότητα και τις υπέτασσε μόνον στην ελληνική παράδοση.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Ο Νίκος Καζαντζάκης (18 Φεβρουαρίου 1883 - 26 Οκτωβρίου 1957) ήταν Έλληνας μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες και ως ο περισσότερο μεταφρασμένος παγκοσμίως.

Το 1914 με τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό περιηγήθηκαν σε πολλά μέρη της Ελλάδας.Την περίοδο αυτή ήρθε σε επαφή και με το έργο του Δάντη, τον οποίο ο ίδιος χαρακτηρίζει στα ημερολόγια του ως έναν από τους δασκάλους του, μαζί με τον Όμηρο και τον Μπεργκσόν.

Το 1938 ολοκλήρωσε την Οδύσσεια, ένα επικό ποίημα στα πρότυπα της Οδύσσειας του Ομήρου, αποτελούμενο από συνολικά 33.333 στίχους και 24 ραψωδίες.

Κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος, με βάση αποσπάσματα από τον Kαπετάν Mιχάλη και το σύνολο του περιεχομένου του Τελευταίου Πειρασμού (1953), έργο το οποίο δεν είχε ακόμη κυκλοφορήσει στην Ελλάδα. Το 1954 η Ιερά Σύνοδος με έγγραφό της ζητούσε από την κυβέρνηση την απαγόρευση των βιβλίων του Νίκου Καζαντζάκη

Το 1955, ο συγγραφέας μαζί με τον Κακριδή αυτοχρηματοδότησαν την έκδοση της μετάφρασης της Ιλιάδας

Ο Κολοκοτρώνης αναφέρει ότι οι ραγιάδες ...

Ο Κολοκοτρώνης αναφέρει ότι οι ραγιάδες Ρωμιοί συνειδητοποίησαν την ελληνική τους καταγωγή και ξεκίνησαν τον εθνικοαπελευθερωτικό τους αγώνα, μόνο όταν ήρθαν σε επαφή με τα έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας (Φιλοσοφία και Ιστορία). Τα φιλοσοφικά, επιστημονικά και ιστορικά συγγράμματα των αρχαίων συγγραφέων ήσαν άγνωστα στην Ελλάδα λόγω των απαγορεύσεων που επέβαλε η εκκλησία στη διδασκαλία τους και έφτασαν στα χέρια του υπόδουλου λαού χάρη στις άοκνες προσπάθειες των ξενιτεμένων στις δυτικές χώρες Ελλήνων διαφωτιστών. Οι ραγιάδες επαναστάτησαν μόνον όταν αντιλήφθηκαν πως ήταν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων (κι όχι Ρωμαίοι-Ρωμιοί, όπως ήθελε η εκκλησία), που φημίζονταν για τα κατορθώματά τους. Καταλήγει δε ο αρχιστράτηγος:

“Εις αυτήν την δυστυχισμένην κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία – και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς όπου κανένας άνθρωπος από τον απλό λαό εμάνθανεν τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία, και έβλεπε ποιους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης, και οι άλλοι παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάστασιν ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνωμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινεν και επροόδευσεν η Εταιρεία” (Γεώργιος Τερτσέτης & Αναστάσιος Πολυζωΐδης, “Απομνημονεύματα Θ. Κολοκοτρώνη”).”

Depiction of the Mediterranean world at Homer’s time

The following is an interesting depiction of the Mediterranean world as imagined by ancient Greeks at Homer’s time

Οι πρόσθετοι φόροι το 2014 θα αυξηθούν!!!!

Οι πρόσθετοι φόροι το 2014 θα αυξηθούν!!!! Οι μεγάλοι «χαμένοι» του 2014, όπως έχει ήδη επισημάνει η «ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ», θα είναι οι έμποροι, οι βιοτέχνες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες που θα πληρώσουν φόρο 26% από το πρώτο ευρώ του ετησίου εισοδήματός τους και για τα πρώτα 50.000 ευρώ και 33% για τυχόν επιπλέον ποσό πέραν των 50.000 ευρώ.

Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι το 2014 θα κληθούν να καταβάλουν φόρο 1.300 ευρώ για ετήσιο εισόδημα 5.000 ευρώ, 1.820 ευρώ για ετήσιο εισόδημα 7.000 ευρώ και 2.600 ευρώ για ετήσιο εισόδημα 10.000 ευρώ.

Μάλιστα, για τα εισοδήματα αυτά θα πληρώσουν και προκαταβολή φόρου 55%, δηλαδή θα πληρώσουν συνολικά φόρους με πραγματικό συντελεστή 40,3% (26% προσαυξημένο κατά 55%), που σημαίνει ότι για εισοδήματα 5.000 ευρώ θα πρέπει να καταβάλουν συνολικό φόρο 2.015 ευρώ, για εισοδήματα 7.000 ευρώ θα πρέπει να πληρώσουν συνολικά 2.821 ευρώ και για εισοδήματα 10.000 ευρώ θα πρέπει να πληρώσουν 4.030 ευρώ.

ΜΠΟΡΕΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ;

ΜΠΟΡΕΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ;

Τό όπλο τής μετάβασης τότε ήταν ο στρατός,σήμερα είναι πάλι ο στρατός.
Τότε έφτανε ο αυτοκράτορας νά δώσει τήν εντολή,σήμερα αυτήν τήν δίνει ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ!Η Ρώμη είχε δομήσει τήν κοινωνία της έχοντας ώς πρότυπο εκείνο τών Ελλήνων.Ένα κράτος πού όλα βασίζονταν στήν Σύγκλητο.Όλα άρχισαν ν'αλλάζουν μέ τήν εμφάνιση τού Ιούλιου.Ο κόσμος καί η Σύγκλητος,έκανε αποδεκτή τήν αλλαγή,επειδή η Ρώμη καί η οικονομία της δυνάμωνε.Τήν οριστική αλλαγή όμως θά τήν δώσει ο Οκταβιανός μέ τόν τίτλο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ.Εκεί,ΠΙΣΤΕΥΩ,είναι η μετάβαση τής ανθρωπότητας σ'έναν ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ.Ενας τίτλος πού είναι ίδιος μέ τού Φαραώ.Πλέον οί θεσμικοί παράγοντες δέν έχουν ουσιαστικό ρόλο στήν κοινωνία,τά πάντα ειναι Ο ΚΕΧΡΙΣΜΕΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ,πού ο τίτλος προστατεύεται από ένα υπερκόσμιο ΟΝ.Εκεί πού ο στρατός,άλλά καί ο βασιλιάς,θά περίμενε τήν γνώμη τής Συγκλήτου,τώρα έφτανε η απόφαση του ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.

Ο κόσμος πλέον,οί νέοι πού γεννιώνταν,είχαν γαλουγηθεί σέ αυτήν τήν νοοτροπία καί όχι σ'εκείνην,πού καί στήν Μακεδονία,ο βασιλιάς έπρεπε νά ταυτίζεται συνειδησιακά μ'εκείνην τού λαού.Είχε περάσει ανεπιστρεπτη,η εποχή τής Αθήνας καί εκείνη τής προ Ιουλίου Ρώμης.Ένας λαός τώρα θά είχε κέρδος,έφτανε μία μικρή αλλαγή,εκείνος τής εβραϊκής συνείδησης.Ήταν όμως μικρός σέ αριθμό καί ανεπιθύμητος στόν κόσμο.Ανεπιθύμητος καί στήν Αυτοκρατορία,εφόσον αρνιώνταν τόν τίτλο τού Αυγούστου.Η αλλαγή όμως πού είχε πραγματοποιηθεί στήν ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ,ήταν ο πληθυσμιακός καί κατεπέκταση λαοί ιδιοσυγκρισιακά διαφορετικοί,συμβίωναν.Πλέον δύο διαφορετικές νοοτροπίες είχαν κοινό παρονομαστή,ο τίτλος τού ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ.Καί οί δύο πρέπει νά ελέγξουν τά πλήθη.Η δομημένη όμως Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μέ τήν ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ,δέν βοηθάει στόν βίαιο ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΟ ΕΛΕΓΧΟ,ούτε προάγει τήν μοναδικότητα τής σκέψης.Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗ,ΟΠΟΤΕ ΕΠΡΕΠΕ Ν'ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΜΕ ΚΑΤΙ ΜΟΝΙΜΟ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟ.

Οί θεοί τών Ελλήνων καί οτι προάγουν,έπρεπε νά "φύγουν.καί κάτι νέο νά τούς αντικαταστήσει.Έφτανε πλέον μία απόφαση τού Αυτοκράτορα,τού Φαραώ τής Ρωμαϊκής Αυτικρατορίας.Έτσι ότι έλεγε ήταν ειλλημένη απόφαση καί προστάτης ο πολυπληθυσμιακός στρατός.Στρατός πού δέν είχε μία συνείδηση καί χρειάζονταν έναν ηγέτη να΄τούς οδηγεί σέ επιτυχίες.Οί εβραίοι συνείδησης δέν ήσαν αποδεκτοί,τό παράγωγο όμως αυτού,έγινε αποδεκτό από τόν ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ,ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ.ΕΤΣΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ,σέ μία πολυπληθυσμιακή χώρα.Οί μικρές διαφορετικές κοινωνίες,τώρα,θά είχαν ένα κοινό παρονομαστή,ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.Η πλειονότητα όμως τής αυτοκρατορίας, εκείνης τών Ελλήνων πού δέν θά δέχονταν τήν θρησκεία,ΘΑ ΔΙΩΚΟΝΤΑΝ.Αυτοκράτορας καί στρατός,έφταναν γιά νά επιβάλουν τήν απόφαση,συνεπικουρούμενοι από τούς εβραίους καί τούς Γότθους,όπως καί από λαούς πολιτισμικά ανύπαρκτους.

ΣΗΜΕΡΑ ΟΛΗ Η ΕΥΡΩΠΗ ΒΙΩΝΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ,ΑΝ ΟΧΙ ΤΟ ΙΔΙΟ.Ο κόσμος πού δομήθηκε μέσω,καί όχι απόλυτα,από τήν Ελληνική σκέψη,πρέπει νά δώσει τήν θέση του σ'έναν καινούργιο,ώστε αυτός νά οδηγηθεί στήν πλήρη ελεγχόμενη συνειδησιακή ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ.Οδηγός είναι οί ΤΡΑΠΕΖΕΣ καί όπλα η αστυνόμευση καί ο ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ.
ΠΑΛΙ,ΤΟ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΤΗΣ ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ,ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ,ΑΥΤΟ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ.Τότε ο κόσμος,σιγά σιγά,αφομοιώθηκε στήν "πραγματικότητα",έτσι καί σήμερα θά οδηγηθεί σέ μία ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.ΕΤΣΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΘΕΛΟΥΝ.Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΣΒΗΝΟΥΝ,ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ.ΕΑΝ ΠΑΨΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ,ΘΑ ΣΒΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ.

Κατάληψη της έκτασης Natura και καταστροφή της Ελληνικής ομορφιάς στην Σκύρο

Κατάληψη της έκτασης Natura και καταστροφή της Ελληνικής ομορφιάς στην Σκύρο

Από το 2005, η Σκύρος, το μεγαλύτερο σε έκταση νησί του συμπλέγματος των βορείων Σποράδων, με πληθυσμό 3.000 κατοίκων, βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα, και για την ακρίβεια στο μάτι της Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Ορους που αποφάσισε να προχωρήσει στην κατασκευή ενός γιγαντιαίου αιολικού πάρκου στο νησί.

Φορέας του έργου είναι η «Αιολική Νοτίου Σκύρου ΑΕ» στην οποία το 95% των μετοχών ανήκει στη Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Ορους. Οπως προκύπτει από την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του έργου που έχει συνταχθεί για λογαριασμό των επενδυτών, η συνολική έκταση που θα καταλαμβάνουν τα εννιά αιολικά πάρκα των συνολικά 111 ανεμογεννητριών ανέρχεται σε 36.110 στρέμματα. Τα επτά από αυτά και συνολικά 60 από τις 111 ανεμογεννήτριες χωροθετούνται στο όρος Κόχυλας που έχει ενταχθεί από το 2006 στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο Προστασίας της Φύσης «Natura 2000». Επιπλέον, η περιοχή έχει χαρακτηριστεί και ως Ζώνη Ειδικής Προστασίας της Ορνιθοπανίδας (ΖΕΠ), συνολικής έκτασης 40.967 στρεμμάτων. Οι 60 ανεμογεννήτριες θα καταλαμβάνουν έκταση 26.020 στρεμμάτων, δηλαδή το 63,5% της έκτασης Natura, ακυρώνοντας ουσιαστικά τους λόγους διατήρησής της!

Η κάθε ανεμογεννήτρια θα διαθέτει πτερωτή τριών πτερυγίων μεταβλητού βήματος, διαμέτρου 90 μέτρων και θα αποτελείται από έναν μεταλλικό πυλώνα ύψους μεταξύ 80 και 90 μέτρων. Ο δε πυλώνας θα φέρει διάμετρο 4,5 μέτρα στη βάση του και 2,5 μέτρα στην κορυφή του. Συνολικά δηλαδή το ύψος κάθε ανεμογεννήτριας θα φτάνει περί τα 135 μέτρα (πυλώνας συν πτερύγιο).

Το δυναμικό του συνολικού έργου της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας των 333 MW που επιδιώκεται να παραχθεί από το νησί της Σκύρου προσεγγίζει το 1/3 της ισχύος του λιγνιτικού σταθμού της Μεγαλόπολης. Από την άλλη, το εν λόγω έργο κατατάσσεται πέμπτο σε μέγεθος ισχύος αδειών, μεταξύ του συνόλου των νησιών του ελλαδικού χώρου, ενώ νησιά τουλάχιστον διπλάσιας έκτασης από τη Σκύρο και υψηλότερου αιολικού δυναμικού έχουν επιβαρυνθεί σαφώς λιγότερο σε επίπεδο εγκατάστασης ισχύος αδειών, με αποτέλεσμα η Σκύρος να κατέχει την τρίτη θέση ως προς τη σχέση ισχύος MW και εδαφικής έκτασης.

Το συνολικό μήκος των νέων δρόμων για την πρόσβαση στα γήπεδα εγκατάστασης των αιολικών πάρκων και στους υποσταθμούς, καθώς και για τη διάνοιξη δρόμων για τη διασύνδεση των ανεμογεννητριών, υπολογίζεται σε 60.957 μέτρα, ενώ σε μήκος 6 χιλιομέτρων υφιστάμενων χωματόδρομων προβλέπεται να γίνουν διαπλατύνσεις. Επιπλέον, θα κατασκευαστούν δέκα οικίσκοι ελέγχου, ο καθένας με εμβαδόν 120 τ.μ., εκ των οποίων οι έξι εντός της περιοχής Natura. Επιπλέον, από τα έργα οδοποιίας θα προκύψει περίσσεια χωμάτων 448.089 κυβικών μέτρων, μετά και την αξιοποίηση μέρους αυτών σε επιμέρους εργασίες του συνολικού έργου.

Σαν να μην έφταναν αυτά, άλλες 33 ανεμογεννήτριες έχουν προγραμματιστεί να εγκατασταθούν στις νησίδες της Σκύρου, με άδεια που έχει εκδοθεί ήδη από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ), ανεβάζοντας το σύνολο σε 144 με συνολική ισχύ 432 MW, γεγονός που συνιστά τη μεγαλύτερη εγκατάσταση ανεμογεννητριών στην Ευρώπη που γίνεται σε τόσο μικρό νησί.

Κι επειδή, τελευταία, γίνεται πολύς λόγος για «ανάπτυξη και επενδύσεις», αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο έργο δεν διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά. Γιατί, όπως ομολογούν και οι ίδιοι οι επενδυτές και αποδεικνύει με μελέτη της η Τράπεζα Πειραιώς το 2010, το 90% περίπου από τα 650 εκατ. ευρώ που θα κοστίσει το έργο θα δαπανηθούν στο εξωτερικό για την αγορά των ανεμογεννητριών και των καλωδίων σύνδεσης και μόλις ένα 10% θα περισσέψει για την εγχώρια οικονομία. Αρα, η προστιθέμενη αξία αυτής της επένδυσης στην ελληνική οικονομία αποβαίνει μηδαμινή.

Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές

«μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. 

κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά. 

και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος»

 

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

ΠΑΝΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΑΦΗΚΕ ΘΕΟΣ,ΟΥΔΕΝΑ ΔΟΥΛΟΝ Η ΦΥΣΗΣ ΠΕΠΟΙΗΚΕ

 ΠΑΝΤΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΑΦΗΚΕ ΘΕΟΣ,ΟΥΔΕΝΑ ΔΟΥΛΟΝ Η ΦΥΣΗΣ ΠΕΠΟΙΗΚΕ

Ο Θεός όλους τους έχει ελεύθερους, η φύση δεν έκανε κανένα δούλο 

Αλκιδάμας ρήτορας και σοφιστής από την Ελαία της Μικράς Ασίας

ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΡΑΙΚΟΙ ΤΟ 2013

ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΡΑΙΚΟΙ ΤΟ 2013

Οι "αντιεξουσιαστές" ( δηλαδή οι εχθροί του κράτους ) συμπαρίστανται στην...κρατική τηλεόραση.

Οι ΚΚΕδες απολύουν κόσμο από τον Αρχιδοσπάστη και τον 902, αλλά πάνε στην ΕΡΤ και φωνάζουν κατά των απολύσεων.

Το κίνημα "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" ούρλιαζε ότι ΔΕΝ πληρώνει το χαράτσι της ΕΡΤ στην ΔΕΗ, αλλά τώρα φωνάζει να μην κλείσει η ΕΡΤ.

Οι απάτριδες και διεθνιστές αριστεροί αποκαλούν φασίστα όποιον μιλάει για Ελληνισμό, αλλά τώρα φωνάζουν να μην κλείσει η ΕΡΤ διότι είναι το κανάλι της...Ομογένειας.

Καραγκιοζιλίκια, γελοιότητες, παράνοια στο Σοβιετικό Ελλαδιστάν του 2013.

Όλα τα παράσιτα, όλοι οι γελοίοι, όλοι οι πνευματικοί τύραννοι του Ελληνικού λαού ενώθηκαν για να υπερασπιστούν την ποντικοφωλιά τους.

Άλλα έλεγαν χτες, άλλα σήμερα, άλλα αύριο.

Oταν ο Διόνυσος επισκέφθηκε την Αττική

Oταν ο Διόνυσος επισκέφθηκε την Αττική για να διδάξει στους ανθρώπους την καλλιέργεια της αμπέλου και την παρασκευή του οίνου,τον φιλοξένησε ο Ικάριος ο Αθηναίος.Ο Διόνυσος ερωτεύθηκε την κορη του Ηριγόνη και απέκτησαν μαζί ένα γιο, τον Στάφυλο.

Ο θεός χάρισε στον Ικάριο και ένα ασκί κρασί με την εντολή να το κεράσει στους γείτονές του. Αλλά όταν οι γείτονες ήπιαν κρασί για πρώτη φορά στη ζωή τους, ζαλίστηκαν και νόμισαν ότι η ζάλη οφειλόταν στο ότι ο Ικάριος τους είχε δηλητηριάσει.

Για τον λόγο αυτό τον σκότωσαν. Η σκυλίτσα του Ικάριου, η Μαίρα, ειδοποίησε την Ηριγόνη με τα γαυγίσματά της και την οδήγησε στο άταφο πτώμα του πατέρα της. Τότε η Ηριγόνη από την απελπισία της κρεμάστηκε από ένα δέντρο.

Ο Διόνυσος θύμωσε με τους Αθηναίους για τη δολοφονία του Ικαρίου και τους έστειλε μια συμφορά: Οι κόρες τους καταλήφθηκαν από μανία και κρεμάστηκαν κι αυτές. Οι Αθηναίοι ρώτησαν το μαντείο και πήραν την απάντηση ότι ο θεός έπαιρνε εκδίκηση για τον θάνατο του Ικαρίου και της Ηριγόνης. Τότε οι Αθηναίοι εντόπισαν και τιμώρησαν εκείνους που είχαν δολοφονήσει τον Ικάριο.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Υπάρχει Θεός;
Δεν υπάρχουν λογικά επιχειρήματα τόσο στην ύπαρξη, όσο και στην ανυπαρξία του Θεού.
Η υπόθεση Θεός είναι προσωπική του καθένα.

Oι σημερινοί χριστιανοί τα θέλουν όλα

Και πώς να πεις στους χριστιανούς, είστε εγκληματίες και όχι άγιοι. Πώς να πεις στους χριστιανούς είστε οι διώκτες και όχι οι διωκόμενοι. Πώς να πεις στους χριστιανούς, είστε οι πλούσιοι και οι ισχυροί, οι αυτοκράτορες και οι στρατηγοί, οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι και όχι οι φτωχοί, οι δίκαιοι, οι φιλόσοφοι, οι αγαθές ψυχές της κοινωνίας μας.

Πώς να πεις στους χριστιανούς είστε εσείς που σταυρώνετε τον Χριστό κάθε μέρα καθισμένοι στον θρόνο των Φαρισαίων του Άννα και του Καϊάφα. Υπνωτισμένοι καθώς είναι από το μίσος τους δεν κατανοούν την πλάνη στην οποία βρίσκονται. Ξέχασαν τα απλά λόγια αγάπης του Σωτήρα τους και ανακάλυψαν μεγάλες θεολογικές αλήθειες για τις οποίες δολοφόνησαν, καταδίωξαν και αναθεμάτισαν αθώους ανθρώπους.

Oι σημερινοί χριστιανοί τα θέλουν όλα, και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο και βασιλιά. Είναι βλέπετε άνθρωποι γεμάτοι αρετές, αλλά κρυφές. Γιατί αυτά που βλέπει κανείς είναι την μανία που έχουν να καταδιώκουν εκείνον που δεν υποτάσσεται στην αλάνθαστη γνώμη τους. Κι έχουν αυτή την στάση από παράδοση. Δεν την παρέλαβαν βέβαια από τον Χριστό, διότι εκείνος είπε, όστις θέλει πίσω μου ελθείν και αγαπάτε τον εχθρό σας και τα παρόμοια. Ετούτοι όμως οι χριστιανοί ανόμοιοι του θεού τους και ομοούσιοι του πονηρού τυγχάνοντες, με τυφλωμένες τις καρδιές καταδιώκουν τους πάντες και οχλαγωγούν φωνάζοντας ότι καταδιώκεται η παράδοση των εγκληματιών αυτοκρατόρων !
ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ - ΑΙΩΝ - ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΙΧΘΥΟΣ

Ποιός ήταν πραγματικά ο Ορφέας

Η Εικόνα που έχουν για την Ελληνική Αρχαιότητα οι σοβαροί μελετητές της Αρχαίας Ελλάδας είναι τελείως διαφορετική από την επίσημη εικόνα που επιβάλλεται από την "χριστιανική εκπαίδευση". Όσοι σπουδάζουν Αρχαιολογία βλέπουν να τους αποκαλύπτεται ένας κόσμος που κρύβεται επιμελώς από την επίσημη εκπαιδευτική κοινότητα και την επικρατούσα αντίληψη.Για τους Αρχαίους Έλληνες ο Ορφέας ήταν πραγματικό πρόσωπο για το οποίο υπάρχουν συγκεκριμένες ιστορικές αναφορές, πέρα από τους μύθους που δημιουργήθηκαν για τον Ορφέα, για διαφόρους λόγους.


Η Παραλία του Βορείου Αιγαίου, από τον Όλυμπο μέχρι τον Ελλήσποντο, ήταν γνωστή στους αρχαίους σαν Θράκη, εδώ και 35 αιώνες. Αργότερα οι δυτικές περιοχές κατοικήθηκαν από Μακεδόνες. Έχει πολύ λίγη σημασία ποιοι πληθυσμοί κατοίκησαν σε όλες αυτές τις περιοχές. Προέλληνες, Έλληνες, Εξωέλληνες, (Πίερες Θράκες, Μινύες, Μάγνητες, Κίκονες, Πιεριώτες Μακεδόνες, κλπ.) όλοι αυτοί οι λαοί έχουν κοινή φυλετική και πολιτιστική καταγωγή που ανάγεται στην παλαιολιθική εποχή.Η στενή εύφορη λουρίδα γης ανάμεσα στον Όλυμπο και την θάλασσα ήταν η Αρχαία Πιερία(από τον Μακεδόνα γενάρχη Πίερο). Στους πιερικούς πρόποδες του Ολύμπου υπήρχαν πόλεις που αρχαιολογικές ανασκαφές ιχνηλατούν 35 αιώνες πίσω. Τα Λείβηθρα, η Πίμπλεια, το Δίον, κι άλλες πόλεις.Ο Όλυμπος είναι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, ιερό βουνό, παγκόσμια γνωστό στους αιώνες, γιατί σχετίζεται με την ελληνική θρησκεία, αλλά και τον Ορφέα και την Ορφική Παράδοση. Ο Ορεινός Όγκος στην νοτιοανατολική πλευρά σχίζεται από την χαράδρα της Ζηλιάνας (αρχαίος χείμαρρος Συς, σήμερα Ζηλιάνα) χωρίζοντας το Βουνό σε Άνω Όλυμπο και Κάτω Όλυμπο.



Οι πολλές χαράδρες και ρεματιές δίνουν μια σπάνια ομορφιά στο τοπίο ακόμα και σήμερα. Σε αυτό το Τοπίο, που προκαλεί ιερό δέος, ηρεμία και περισυλλογή, και συγκίνηση που σου κόβει την ανάσα (τουλάχιστον σε αυτούς που κρατούν τους δεσμούς τους με την φύση), μπροστά στην πτυχή που χωρίζει τον Άνω Όλυμπο από τον Κάτω Όλυμπο, ήταν χτισμένα τα Λείβηθρα, η πόλη που γεννήθηκε ο Ορφέας.Λείβηθρα (= ρείθρο, ρέμα, χείμαρρος και υγρός τόπος) σημαίνει ακριβώς τα ρείθρα και τις ρεματιές που μεταφέρουν τα νερά από το Ιερό Βουνό προς την θάλασσα. Τα Λείβηθρα, καθώς κυκλώνονταν από παντού από τα νερά που κυλούσαν έμοιαζαν σαν νησί στους πρόποδες του Βουνού. Ο οικισμός βρισκόταν στα υψώματα βορειοδυτικά της Ακρόπολης.Εκεί που βρίσκονται σήμερα τα ερείπια της Ακρόπολης υπήρχε Αρχαίο Ιερό που σχετίζεται με τον Ορφέα.Σύμφωνα με την Ορφική Παράδοση ο Ορφέας γεννήθηκε από την Μούσα Καλλιόπη,Παρθένα, που έμεινε έγκυος όταν λούστηκε στον θεό-ποταμό Οίαγρο, σε μία από τις σπηλιές του Ολύμπου κοντά στα Λείβηθρα και την Πίμπλεια. Αν και ο Οίαγρος σχετίζεται με τον Ζαγρέα, και μέσω του πατέρα του Χάροπα, με τα σκοτεινά βασίλεια, το πιθανότερο είναι πως ο Οίαγρος ήταν τοπικός άρχοντας (που έλαβε αυτό το όνομα καθώς σχετίστηκε με την Λατρεία του Διονύσου Ζαγρέα). Η μητέρα του Ορφέα ήταν κατά πάσα πιθανότητα κάποια ντόπια αρχοντοπούλα.


Την εποχή που γεννήθηκε ο Ορφέας, πριν από 29 αιώνες, η Διονυσιακή Λατρεία ήταν γνωστή σε όλο το μεσογειακό κόσμο, και στην ευρύτερη περιοχή της Θράκης. Ο Ορφέας ανατράφηκε μέσα σε αυτό το θρησκευτικό περιβάλλον.Ο νεαρός άρχοντας όμως, δεν έλαβε απλά ιδιαίτερη μόρφωση, είχε από την φύση του ιδιαίτερα χαρίσματα. Αντιλαμβάνονταν το Θείο με ένα ιδιαίτερο τρόπο:Ο Ορφέας αντιλαμβάνεται την ΘΕΟΤΗΤΑ σαν ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ με την Οποία σχετίζεται άμεσα, υπαρξιακά, και βιωματικά… όχι με ένα τρόπο εξωτερικό, σαν μια Βαθύτερη Απροσπέλαστη Πραγματικότητα που αποτυπώνεται σαν εξωτερική πίστη και λατρεία και μέσα από τελετουργικές πράξεις… Για τον Ορφέα η ΘΕΟΤΗΤΑ Είναι η Πηγή και το Βάθος της Ύπαρξης κι η Ουσία των πάντων, που Βιώνουμε Μέσα μας με ένα τρόπο άμεσο, εσωτερικό και βιωματικό.Αυτή η ΜΙΑ ΟΥΣΙΑ (μεταφυσικά και σε ανώτερους κόσμους) διαχωρίζεται σε πολλές, ατομικές οντότητες, παραμένοντας στην Ουσία Μία. Ουσιαστικά και Μυστικά το Ένα είναι μέσα στα πολλά, στο καθένα και το καθένα ταυτίζεται με το Ένα, με το Όλο.Από Αυτή την Κατάσταση στους Ανώτερους Κόσμους η περαιτέρω εξέλιξη στο Όλο και στο καθένα οδηγεί στην διαφοροποίηση από το Ένα και στην ίδια την ξεχωριστή ατομικότητα. Από εδώ αντλείται η έννοια της ψυχής (σαν το σύνολο της πνευματικής οντότητας) πουπηγάζει κι εξαρτάται από την Θεότητα, όποιο δρόμο εξέλιξης κι αν πάρει.Κι από τον Φωτεινό Κόσμο του Νου η Ψυχή πέφτει στον Κόσμο της Απλής Ψυχής που εκφράζει την φύση της με την βούληση και το συναίσθημα.Είναι αυτή η διαφοροποιημένη ψυχή που ενσωματώνεται στο υλικό σώμα που αποτελεί μεταφυσικά και κυριολεκτικά ένα «τάφο» για την ψυχή.


Από τους Φωτεινούς Κόσμους του Υπερπέραν, της Εξωπραγματικότητας (του ανθρώπου) η Ψυχή πέφτει στον Μεταφυσικό Άδη, στον «Κάτω Κόσμο», που είναι ο «υλικός κόσμος».Η Ψυχή με όλες τις πνευματικές, νοητικές, και ψυχικές, λειτουργίες δένεται κυριολεκτικά μέσα στις ψυχοσωματικές διαδικασίες, και τις λειτουργίες του σώματος, και τον εξωτερικό κόσμο της ύλης. Από την ένωση της Ψυχικής Οντότητας με το σώμα, δημιουργείται ηυλική ψυχή, ο ψυχοσωματικός οργανισμός, η ζωή, το ζωτικό σώμα (που πρέπει να διακρίνεται από την Καθαρή Ψυχή).Αυτή η θρησκευτική αντίληψη δεν ήταν κάτι καινούργιο στην Εποχή του Ορφέα. Στην πραγματικότητα είναι η ίδια η Ουσία της Διονυσιακής Λατρείας (με την μορφή του Ζαγρέα) που ανιχνεύεται σε ολόκληρο τον μεσογειακό κόσμο, στην Κρήτη, στην Ελλάδα, στην Εγγύς Ανατολή, στην Κάτω Ιταλία, τουλάχιστον 35 αιώνες πίσω.Οι Λάτρες του Διονύσου με την αντίληψη της Βαθύτερης Ενότητας του Όντος και του κόσμου, και με τα ιερά όργια (που σημαίνει ιερά έργα) Βιώνουν μυστικά την Ενότητα με το Θεό, το Ον, ταυτίζονται μαζί Του, συμμετέχουν έτσι στην Ουσία Του.


Ο Ορφέας δεν το αρνείται αυτό. Πίστευε όμως ότι η Θεία Δημιουργία κι η Εξέλιξη, γίνεται στους μεταφυσικούς κόσμους κι όχι εξωτερικά σε ένα «αντικειμενικό» κόσμο. Έτσι μόνοεσωτερικά, βιωματικά, μπορεί να γίνει Κατανοητή η Ουσία της Θεότητας, και να επιτευχθεί η Ένωση με τον Θεό. Εσωτερικεύοντας την Διονυσιακή Αντίληψη, προσεγγίζοντας βιωματικά (εσωτερικά) την Θεότητα ανοίγει τους Εσωτερικούς Ορίζοντες της Ύπαρξης προς τον Απέραντο Εσωτερικό Κόσμο και την ΘΕΟΤΗΤΑ.Τι Διδάσκει στην ουσία ο Ορφέας; Ότι εφόσον η Ψυχή διαφοροποιείται (στους ανώτερους κόσμους) από το Ένα, το Όλον, και πέφτει στον υλικό κόσμο, και δένεται στο σώμα, ο μόνος δρόμος λύτρωσης είναι η λύσις της ψυχής από το σώμα. Αυτό μπορεί να γίνει εσωτερικά, μέσα στον καθένα, με την περισυλλογή των δυνάμεων της ψυχής και τον «αποχωρισμό» από το σώμα.Η ΛΥΣΙΣ, ο «αποχωρισμός» από το σώμα, έχει πολλά επίπεδα εμβάθυνσης:Μπορεί να σημαίνει την εξωτερική αποχή από μιασμένα αντικείμενα κι ανίερες πράξεις που οδηγεί στην ηθική στάση και στην ηρεμία.

Μπορεί να σημαίνει τον βαθύτερο ψυχικό (βουλητικό και συναισθηματικό) αποχωρισμό από την υλική ζωή που καλλιεργεί την αδιαφορία για τα εγκόσμια και την ησυχία.


Μπορεί να σημαίνει τον βαθύτερο αποχωρισμό του νου από την ενασχόλησή του με τον εξωτερικό κόσμο.Μπορεί να σημαίνει το Εκστατικό Βύθισμα στην Ενότητα της Ύπαρξης, πίσω από όλες τις διαφοροποιήσεις.Μπορεί να σημαίνει την Πλήρη Ταύτιση με την Θεότητα.Μπορεί ακόμα να σημαίνει τον συνειδητό αποχωρισμό από το σώμα και την μετάβαση στους κόσμους του υπερπέραν (αυτό που κάποιοι ονομάζουν αστρικό ταξίδι).Μπορεί να σημαίνει τον φυσικό αποχωρισμό από το σώμα, που γνωρίζουμε σαν θάνατο.Έτσι ο Ορφέας μιλά για μια ανοδική πορεία της ψυχής προς την Θεότητα, για μια εισέλιξη. Δεν αρνείται την εξωτερική λατρεία και τελετουργία, αλλά θεωρεί πως η εξωτερική λατρεία δεν είναι παρά ένα εξωτερικό πρώτο στάδιο στην πορεία προς τον Θεό. Στην πραγματικότητα ο Ορφέας με την Διδασκαλία του δίνει ένα απέραντο βάθος στην Διονυσιακή Λατρεία.



Η Διδασκαλία του είναι Εσωτερικός Διονυσιασμός. Από την άλλη μεριά χωρίς την ερμηνεία του Ορφέα ο Διονυσιασμός θα παρέμεινε μια εξωτερική, ιερή μεν, αλλά βάρβαρη θρησκεία.Έτσι ο Διονυσιασμός, όπως τον αντιλαμβάνεται ο Ορφέας δεν είναι παρά Εξωτερικός Ορφισμός.Η μεταρρύθμιση του Ορφέα, της Διονυσιακής Λατρείας πρόσφερε στους Έλληνες (και στην ανθρωπότητα) μια από τις βαθύτερες μυστικές ερμηνείες της Πραγματικότητας. Ενέπνευσε τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του κόσμου (δηλαδή τους Έλληνες Φιλοσόφους, από τον Ηράκλειτο και τον Πυθαγόρα, μέχρι τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, και τους Κυνικούς, τους Στωικούς, τους Επικούρειους, τους Σκεπτικούς, τους Νεοπλατωνικούς…)Ο Πυθαγόρας δεν έκανε τίποτα άλλο από το να μεταφέρει την Διδασκαλία του Ορφέα στον Κρότωνα, στη Κάτω Ιταλία. Η πολύ σημαντική του προσφορά, πέρα από την Βασική Ορφική Διδασκαλία είναι η χρήση των μαθηματικών εννοιών στην περιγραφή της Πραγματικότητας.Η Ορφική Διδασκαλία ανανέωσε την Δελφική Λατρεία, αναζωογόνησε τα Ελευσίνια Μυστήρια, κι άνοιξε τελείως τους Ορίζοντες στην Φιλοσοφική Σκέψη.

Ο Πλάτωνας είναι Ορφικός από όλες τις απόψεις, και συχνά αναφέρεται στην Διδασκαλία του Ορφέα στους διαλόγους του. Όταν αναφέρεται στον Φαίδωνα (Φαίδων, 67,c, d) στον «παλαιό λόγο» («παλαιά παράδοση») και στην «λύσιν της ψυχής», στην πραγματικότητα απλά μεταφέρει την Ορφική Διδασκαλία:


«Πάνυ μεν ούν, έφη ο Σιμμίας. – Κάθαρσις δέ είναι άρα ου τούτο ξυμβαίνει, όπερ πάλαι εν τώ λόγω λέγεται, το χωρίζειν ότι μάλιστα από τού σώματος τήν ψυχήν, καί εθίσαι αυτήν καθ’ αυτήν πανταχόθεν εκ τού σώματος συναγείρεσθαί τε καί αθροίζεσθαι καί οικείν κατά τό δυνατόν, καί εν τώ νύν παρόντι καί εν τώ έπειτα, μόνην καθ’ αυτήν, εκλυομένην ώσπερ εκ δεσμών εκ τού σώματος; - Πάνυ μέν ούν, έφη, - Ουκούν τούτο γε θάνατος ονομάζεται, λύσις καί χωρισμός ψυχής από σώματος; Παντάπασί γε, ή δ’ ός. – Λύειν δέ γε αυτήν, ώς φαμεν, προθυμούνται αεί μάλιστα καί μόνοι οι φιλοσοφούντες ορθώς, καί τό μελέτημα αυτό τούτό εστι των φιλοσόφων, λύσις καί χωρισμός ψυχής από σώματος. ή ού; - Φαίνεται».Ο Ορφισμός επηρέασε την Ελλάδα για  τουλάχιστον 15 αιώνες και κατάλοιπα αυτής της θρησκευτικής αντίληψης υπάρχουν ακόμα και σήμερα στην σκέψη, στην γλώσσα, στην ζωή, στις γιορτές. Ήταν στην εποχή του Πεισίστρατου που ο Ορφισμός έγινε επίσημη θρησκεία της Αθήνας και καθιερώθηκαν (επίσημα) οι Γιορτές του Διονύσου (χωρίς να «ποδοπατηθούν» οι πατροπαράδοτες αντιλήψεις κι η λατρεία των άλλων θεών). Ο Ορφισμός, η ορφική αντίληψη για την κοινή θεϊκή καταγωγή, την ισότητα, και την ισονομία, όλων των ανθρώπων, γέννησε ουσιαστικά την Δημοκρατία (αν και δεν εξάλειψε το θεσμό της δουλείας) στην Αθήνα.Αν δεν υπήρχε το Ορφικό Ιδεολογικό Υπόστρωμα στην αντίληψη των Αθηναίων, για την Φύση, την ζωή, και την «πολιτεία», δεν θα είχε γεννηθεί η Δημοκρατία. Όταν τελείωσε ο αρχαίος κόσμος, κι η ελληνική θρησκεία, κι επιβλήθηκαν με την βία άλλα θρησκεύματα στον Ελλαδικό Χώρο, έσβησε κι η Δημοκρατία.


Οι σύγχρονες αντιπροσωπευτικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες είναι παρωδίες δημοκρατίας. Τα κόμματα είναι πολιτικές συμμορίες, που ονομάζουν «δημοκρατίες» αυταρχικά άδικα και βίαια καθεστώτα. Αυτό συμβαίνει γιατί όλες αυτές οι ψευτοδημοκρατίες δεν έχουν υγιές ιδεολογικό υπόβαθρο, όπως συνέβαινε με την Αληθινή Αθηναϊκή Δημοκρατία.Ήταν φυσικό, οι θρησκευτικές αντιλήψεις κι εμπειρίες του Ορφέα (η εσωτερίκευση της αντίληψης, κι η εσωτερική άμεση βιωματική προσέγγιση της Πραγματικότητας του Θεού), να φέρουν τον νεαρό άρχοντα, στην αρχή της δημόσιας δράσης του, σε «αντίθεση» με το περιβάλλον του. Ήταν δύσκολο να κατανοήσουν χωρίς προσπάθεια το μήνυμα τουΕμπνευσμένου. «Αποσύρθηκε» νωρίς από τα δημόσια πράγματα, για να ασχοληθεί με την «θρησκευτική εμπειρία» του, να την κωδικοποιήσει, να την κάνει πράξη και ζωή.Ο «μύθος» λέει πως ο Ορφέας ταξίδεψε στην Αίγυπτο. Δεν είχε λόγο να το κάνει. Ο Ορφέας βρήκε στην Πατρίδα του όλη την θρησκευτική παράδοση πάνω στην οποία βασίστηκε για να αναπτύξει τις δικές του θρησκευτικές αντιλήψεις. Η Διονυσιακή Λατρεία διαδεδομένη στην Ελλάδα, στην Κρήτη, και στον Ευρύτερο Μεσογειακό Χώρο, δεν είναι Αιγυπτιακό Φαινόμενο (και διαφέρει αρκετά από την Λατρεία του Όσιρι και τα μυστήριά του). Αλλά ακόμα κι αν ο Ορφέας ταξίδεψε στην Αίγυπτο, δεν έγινε σε τίποτα πιο σοφός από αυτό το ταξίδι. Κατά την δική μας αντίληψη η δράση του εξελίχθηκε εξ’ ολοκλήρου στην Πιερία, και ιδιαίτερα στην Πατρίδα του τα Λείβηθρα και την γύρω περιοχή, στους πρόποδες του Ολύμπου.


Ο Ορφέας δημιούργησε γρήγορα ένα κύκλο ανθρώπων με τους οποίους μοιράστηκε τις εμπειρίες του. Η δημιουργία θρησκευτικών κύκλων είναι παγκόσμιο, διαχρονικό, και διαθρησκευτικό φαινόμενο. Στην Ελλάδα οι θρησκευτικοί κύκλοι ονομάζονται θίασοι(ιδιαίτερα οι ομάδες πιστών του Διονύσου). Ο Ορφέας δημιούργησε ένα συμπαγή κύκλο μυημένων που είχαν ορισμένη αντίληψη του Θείου (Ορφική Θεολογία), και ιδιαίτερο τρόπο ζωής (ορφικό βίος), και συμπεριφορά.Σύμφωνα με τις μαρτυρίες πολλών αρχαίων φιλοσόφων, ιστορικών και συγγραφέων, στα Λείβηθρα ,όπως σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας,υπήρχε Ιερό, σε ένα λόφο νοτιοανατολικά του οικισμού  που κυκλωνόταν από χείμαρρους, πολύ πριν τον Ορφέα. Εκεί γινόταν η δημόσια λατρεία, εκεί ασκούσαν την λατρεία τους οι πιστοί του Διονύσου, κι εκεί ιερούργησε κι ο ίδιος ο Ορφέας.Οι ορφικές τελετές συμπεριλάμβαναν τελετουργική χρήση ιερής φωτιάς, χρήση ύμνων, μουσικής, και χορού. Οι ορφικές τελετές διέφεραν αρκετά από την δημόσια Διονυσιακή Λατρεία, και τις τελετουργίες των βάκχων και των μαινάδων. Οι ορφικές τελετές θα διατηρηθούν σε διάφορους ορφικούς θιάσους, ενώ η δημόσια Διονυσιακή Λατρεία θα μεταφερθεί στις Διονυσιακές Γιορτές, ενώ οι τελετές των μαινάδων θα διατηρηθούν στην Δελφική Λατρεία.


Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά αντίθεση ανάμεσα στις ορφικές αντιλήψεις και την συνηθισμένη Λατρεία του Διονύσου και τις Διονυσιακές Γιορτές που καθιερώθηκαν γύρω από την λατρεία. Στην ουσία όλες οι αντιλήψεις είναι σωστές κι απευθύνονται σε ανθρώπους με διαφορετικό βαθμό κατανόησης της θρησκείας του Διονύσου.Ο Ορφισμός, κι η εξωτερική Διονυσιακή Λατρεία λειτουργούν όχι ανταγωνιστικά αλλά συμπληρωματικά. Αυτό αποδεικνύεται από τον σεβασμό που είχαν όλοι οι Έλληνες για τον Ορφέα, την Δελφική Λατρεία, τα Ελευσίνια Μυστήρια, ακόμα κι όταν δεν ήταν μυημένοι και δεν γνώριζαν το περιεχόμενο της μύησης, αλλά και από την αποδοχή της εξωτερικής λατρείας σαν ένδειξης σεβασμού προς τον Θεό με εξωτερικές πράξεις. Ακόμα και η Ωμοφαγία που θα διατηρηθεί σε ορισμένους θιάσους (αλλά θα καταργηθεί από τις δημόσιες γιορτές στην Κλασσική Αθήνα) είναι μια ιερή πράξη, όσο κι αν φαίνεται αποτρόπαιη. Οι υποκριτές άνθρωποι θεωρούν αποτρόπαιη μια θρησκευτική πράξη, αλλά μπορούν να αδικούν τους συνανθρώπους τους, να αδιαφορούν για τους δυστυχισμένους, και να καταστρέφουν το πλανήτη.Θρησκευτικοί θίασοι ανάλογοι με αυτόν του Ορφέα θα υπάρχουν τουλάχιστον 15 αιώνες μετα.Ακολουθώντας το πρότυπο του Ορφέα θρησκευτικούς θιάσους, ή συγκροτημένους συλλόγους, με συγκεκριμένους χώρους λατρείας και διδασκαλίας, θα δημιουργήσουν όλοι οι Μεγάλοι Έλληνες Φιλόσοφοι, ο Πυθαγόρας στον Κρότωνα (ομακοείο), ο Πλάτωνας στην Αθήνα (ακαδημία), ο Αριστοτέλης (λύκειο ή περιπατητική σχολή), οι Στωικοί (στοά), ο Επίκουρος (κήπος)…

Ο Ορφέας έζησε κι έδρασε, δίδαξε κι έγραψε, στην Πατρίδα του, στους Πρόποδες του Ολύμπου. Έζησε βιώνοντας το θρησκευτικό του όραμα κι αφιερώνοντας το χρόνο του στην διδασκαλία και την υπηρεσία των ανθρώπων.Ο μύθος λέει ότι ο Ορφέας νυμφεύτηκε την Αγριόπη ή Ευρυδίκη. Στην πραγματικότητα ο Ορφέας ήταν τόσο αφιερωμένος στο έργο του που δεν νυμφεύτηκε ποτέ. Ο μύθος του «έρωτα» του Ορφέα με την Ευρυδίκη ήταν μια διήγηση που κατασκευάστηκε για να διδάξει κάτι (την σχέση της Καθαρής Ψυχής με την υλική ψυχή). Ήταν μια διήγηση σαν τις παραβολές του Βούδα, ή του Ιησού.Ο Ορφέας πέθανε σχετικά νέος, από φυσικά αίτια μάλλον.Ο μύθος λέει ότι κατασπαράχτηκε από τις μαινάδες της Πιερίας. Ο μυθικός διασπαραγμός του Ορφέα δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επαναλαμβάνει τον μύθο του Ζαγρέα,τον τελετουργικό διασπαραγμό του ταύρου) στο πρόσωπο του Ορφέα. Μετά οι δικαιολογίες για τον διασπαραγμό είναι ανόητες.Λένε ότι ο Ορφέας τιμούσε τον Απόλλωνα κι έτσι ο Διόνυσος καθοδήγησε τις μαινάδες να σκοτώσουν τον Ορφέα. Για τον Ορφέα και τους άλλους μυημένους ο Διόνυσος κι ο Απόλλωνας είναι ο Ίδιος Θεός (που συμβολίζεται στον Χειμερινό Ήλιο και τον Θερινό Ήλιο). Έτσι δεν θα μπορούσε να προκαλέσει την μήνη κανενός Θεού, ούτε των οπαδών του Διονύσου. Αυτά τα λένε οι αμαθείς.Μετά την ίδια ιστορία διηγούνται για τον Λυκούργο, στην Θράκη, τον Πενθέα στην Θήβα, κι άλλους. Υπάρχει πολύ λίγη αλήθεια σε όλα αυτά…


Ούτε εξ’ άλλου ο Ορφέας ήταν αντίθετος προς την εξωτερική λατρεία του Διονύσου που ακολουθούσαν οι απλοί άνθρωποι. Αντίθετα έβλεπε την εξωτερική λατρεία σαν συμπληρωματική των δικών του αντιλήψεων.Βεβαίως μιλούσε για την ανάγκη εμβάθυνσης της θρησκευτικής δραστηριότητας, αλλά ο σεβασμός του για τον άνθρωπο δεν θα του επέτρεπε ποτέ να πολεμήσει ή να ειρωνευθεί τις απλοϊκές αντιλήψεις των συνανθρώπων του.Ούτε βέβαια στερούσε τους άνδρες από τις γυναίκες τους κι έτσι προκάλεσε την εκδίκηση των γυναικών.Ο Ορφέας ήταν Οραματιστής του Φωτός, Υπέρμαχος της Δικαιοσύνης κι Εργάτης της Συμπόνιας και της Βοήθειας στον άνθρωπο.Το μόνο βέβαιο είναι ότι όταν πέθανε, άφησε πίσω του ένα τεράστιο πνευματικό έργο, αλλά και πολύ πόνο για τον χαμό του. Αλλά όπως δίδασκε ο ίδιος, ο Ορφέας, έλυσε τα δεσμά του με το σώμα κι ανυψώθηκε στους Ανώτερους Κόσμους του Φωτός.


Οι άνθρωποι που τον αγαπούσαν και τον ακολουθούσαν τον έθαψαν στην Ακρόπολη των Λειβήθρων, κοντά στο Ιερό που δίδασκε και ιερουργούσε, και ύψωσαν προς τιμήν του Ηρώο, που το είδαν με τα μάτια τους πολλοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς και το κατέγραψαν.Τα Λείβηθρα καταστράφηκαν σύμφωνα με τον Παυσανία όταν πλημμύρισε ο χείμαρρος Συς. Τα ιερά, τα κτήρια και τα τείχη της καταστράφηκαν. Σήμερα οι αρχαιολογικές έρευνες έχουν εντοπίσει τον Οικισμό, και την Ακρόπολη, αλλά δεν έχει εντοπισθεί κτίσμα στην Ακρόπολη, μόνο μερικά τμήματα του τείχους.Αυτή είναι λίγο-πολύ η αλήθεια για τον Ορφέα.Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Αν ο Ορφέας ήταν πραγματικό πρόσωπο (κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας σοβαρός μελετητής της Αρχαιότητας) και μάλιστα τόσο σημαντικό πρόσωπο, τότε γιατί κάποιοι προσπάθησαν με λύσσα να αποδείξουν ότι είναι μυθικό πρόσωπο, μύθος.Αυτό έγινε από εμπαθείς χριστιανούς, που δεν τους ενδιέφερε η ιστορική,θρησκευτική και θεολογική αλήθεια, αλλά τους ενδιέφερε να αποκρύψουν ότι πήραν τα πάντα από τον Ορφισμό. Έτσι όμως το μόνο που αποδεικνύεται είναι ότι ο χριστιανισμός όπως εφαρμόστηκε είναι μια ιστορική απάτη.

Ο Ορφέας υπήρξε ένας Μεγάλος Άνθρωπος, το ίδιο μεγάλος με τον Βούδα, τον Λάο Τσε, τον Ιησού.Αυτό που πρόσφερε ο Ορφέας στον άνθρωπο και στην ιστορία είναι το Υπέρτατο Μυστικό της Ύπαρξης:Η Ίδια η Ύπαρξη που εκδηλώνεται στον καθένα, η Συνείδηση, η Αντίληψη, είναι η Ανεξάντλητη Πηγή της Ενότητας και της διαφοροποίησης, των αντιλήψεων, των προσανατολισμών, και των πράξεων. Όλα προέρχονται από Μέσα. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε να βρούμε «έξω», ούτε εξηγήσεις, ούτε δικαιολογίες, ούτε πράγματα να «αρπαχθούμε» από αυτά. Η Ύπαρξη από μόνη της είναι η Ανεξάντλητη Πηγή, κάθε βιώματος και εμπειρίας, η Λαλέουσα Πηγή, το Λάλον Ύδωρ… η Πηγή της Ζωής.Η Ψυχή Είναι Απέραντη, Χωρίς Όρια, Ελεύθερη, Αγνή, Αιώνια. Η δέσμευση στο σώμα, ακόμα κι όταν επαναλαμβάνεται με την μετενσωμάτωση, είναι προσωρινή.Η Μόνη Οδός Λύτρωσης είναι η Λύσις της Ψυχής από τα δεσμά του σώματος. Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της Ορφικής Θεολογίας, και το αντικείμενο των Μυστηρίων.Η Αληθινή Κατοικία της Ψυχής είναι τα Φωτεινά Βασίλεια του Υπερπέραν, της «Εξωπραγματικότητας», κι όχι ο κάτω κόσμος της γης.



source
http://olymposorfeas.blogspot.gr/p/blog-page_28.html