Η τεχνική της ελληνικής γραφής

Η τεχνική της ελληνικής γραφής

Η Ελληνική Γραφή είναι η πιο τέλεια και η πιο εύκολη του κόσμου, αφού είναι η μόνη  στον κόσμο που γράφει-υποδείχνει και την ορθή προφορά  και  την ορθή έννοια των λέξεων και μάλιστα με ένα πανεύκολο στην εκμάθησή του τρόπο. Ειδικότερα στην ελληνική γραφή έχουν επινοηθεί:
1) Τα ορθογραφικά σημεία,  το τονικό σημάδι ( ΄ ), τα διαλυτικά( ¨ ) και η απόστροφος ( ‘ ), με τα οποία  σημειώνονται  οι τονιζόμενες συλλαβές και τα φθογγικά πάθη (  συναίρεση,  συνίζηση,  αποβολή αρκτικού ή ληκτικού φθόγγου κλπ) των λέξεων στον λόγο,  π.χ.:  «σούπα» = σούπα & σού ‘πα (= σου είπα),  άγια & αγία, μία & μια , λίγ’ απ’ όλα, θείος  & θεϊκός, σ’ αγαπώ..
2) Τα κεφαλαία και μικρά γράμματα Α(α), Β(β), Γ(γ), …, καθώς και οι παραλλαγές  τους: Ο(ο) = Ω(ω), Ε(ε) = ΑΙ(αι), Ι(ι) = Η(η) = Υ(υ) = ΕΙ(ει) = ΟΙ(οι) με τα οποία, βάσει  κανόνων, γίνεται υπόδειξη της ετυμολογίας των λέξεων, ώστε να έχουμε βοήθεια και στην κατανόηση τους και στη διάκριση των ομόηχων, πρβ π.χ. ότι:
Α) Με τα κεφαλαία γράμματα: Α, Β, Γ… υποδείχνουμε ότι  μιλούμε για κύριο πρόσωπο και με τα μικρά γράμματα: α, β, γ…   για κοινό πρόσωπο ή κοινή λέξη, πρβ π.χ.: καλή & Καλή, αγαθή & Αγαθή….
Β) Με τις παραλλαγες (ομόηχα γράμματα): Ο(ο) = Ω(ω),  Ι(ι) = Η(η)…. υποδείχνουμε:
α)   Στην κατάληξη το μέρος λόγου και τον τύπο του σημαινόμενου μιας λέξης, αφού και π.χ. με τα γράμματα –ω,ει  γράφουμε τα ρήματα, ενώ με τα –ο,η,ι,υ τα πτωτικά. Τα θηλυκά με -η, τα ουδέτερα με –ι/υ, τα αρσενικά με –ο,οι: καλώ,είς,εί & καλός,ής,ή,ό.. Αγαθή & αγαθή & αγαθοί, φιλί  & φυλή …
β) Στο Θέμα τη ρίζα ή την πρωτότυπη λέξη μιας παράγωγης, αφου  και π.χ. με το γράμμα -η-  γράφουμε τις λέξεις Κρήτη > Κρητικός, Κρήτες….., ενώ με –ι- τις λέξεις κρίνω > κριτές, κριτικός…  Ομοίως:  σάμα > σήμα, σημασία… (με η), ενώ πόνος > ποινή, ποινικός… (με οι).

Σημειώνεται ότι:
Α) Βαζουμε πάνω από το φωνήεν της τονιζόμενης συλλαβής το τονικό σημάδι (‘), π.χ.: μά-να. Αν το τονιζόμενο γράμμα είναι δίψηφο (= τα: οι, αι, υι, ει.., βλέπε πιο κάτω), τότε ο τόνος μπαίνει στο δεύτερο ψηφίο, π.χ. σφαίρα, καλεί, καλοί… και αν είναι δίφθογγος (= τα: οϊ, εϊ, αϊ.., βλέπε πιο κάτω) μπαίνει στο πρώτο φωνήεν και στο άλλο μπαίνουν διαλυτικά, π.χ.: Μάϊος, νέϊκος.. 
Β) Οι σύνθετες λέξεις γράφονται όμοια με τις απλές που αποτελούνται π.χ.: εξ-υπ-ακούγεται, εκ-κλησία,  πάν-σοφος, συν-νομος, καλη-μέρα....
Γ) Οι απλές λέξεις γράφονται ανάλογα με τη ρίζα ή την πρωτότυπό τους λέξη, καθώς και ανάλογα με το τι μέρος λόγου και τύπος είναι το σημαινόμενό τους, χρησιμοποιώντας με ανάλογους κανόνες τα κεφαλαία και μικρά γράμματα: Α(α), Β(β), Γ (γ) … , καθώς και τις παραλλαγές (ομόηχα γράμματα) τους: Ο(ο) & Ω(ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Ι(ι) & Υ(υ)…..,  πρβ π.χ. ότι τα κυρια ονόματα γράφονται με κεφαλαίο γράμμα και τα κοινά και οι κοινές λέξεις με μικρό, π.χ: Αγαθή & αγαθή, κόκκινος & Κόκκινος, νίκη & Νίκη … Ομοίως οι παράγωγες λέξεις γράφονται:
α)  στο θέμα ίδια με τις πρωτότυπες ή τις ριζικές τους, πρβ π.χ.: Κρήτη > Κρητικός (με -η- και κεφαλαίο Κ ), ενώ κρίση, κριτής > κριτικός (με –ι- και μικρό κ) και
β) στην κατάληξή (ισχύει και για τις σύνθετες) με ένα από τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, ε & αι, ι & η & υ…,  ανάλογα με το τι μέρος λόγου ή  τύπος (= γένος, αριθμό και πτώση ή πρόσωπο) είναι το σημαινόμενο, π.χ. τα ρήματα  με –ω,ει: καλώ,εις,εί…, ενώ τα πτωτικά με –ο,η/ι/οι για διάκριση: καλή, καλοί, Καλή…  Η ονομαστική ενικού των ουδετέρων που λήγει σε φθόγγο ι γράφεται με το  γράμμα –ι: φιλί, τυρί, γένι, ....  , ενώ η ονομαστική των θηλυκών με το γράμμα με –η: φίλη, φυλή, καλή, σοφή, κακή, νίκη, Νίκη.. και η ονομαστική πληθυντικού των αρσενικών με το γράμμα –οι: καλοί, σοφοί, κακοί....

Επιπλέον οι λέξεις στην ελληνική γραφή γράφονται και ανάλογα με το τι φθογγικό πάθος έχουν πάθει, αν έχουν πάθει,  στο λόγο. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούμε με κανόνες τα διπλά γράμματα: ττ, νν, ββ…. , καθώς και τα σημεία: τονικό σημαδι (‘), αποστρόφος (΄), διαλυτικά (¨) κλπ. Ειδικότερα με το τονικό σημάδι υποδείχνεται η τονιζόμενη συλλαβή, π.χ.: έξοχη, εξοχή, άγια, αγία… , καθώς και η προφορά με συνίζηση:  μία & μια ή μιά, δύο & δυο ή δυό…
Με την απόστροφο υποδείχνεται η αποβολή ληκτικού ή αρχικού φθόγγου, π.χ.: σόλα (παπουτσιού) & σε όλα > σ’ όλα (= σε όλα),  σούπα (φαγητό) & σου ‘πα (= σου είπα)…
Με τα διαλυτικά υποδείχνεται η ασυναίρετη προφορά (= οι δίφθογγοι αϊ, εϊ, οϊ, οϋ σε σχέση με τα δίψηφα γράμματα αι, ει, οι, ου,  βλέπε πιο κάτω), π.χ.: νέϊκος & θείος, σφαίρα και Μάϊος, όλοι & ολοϊδιος…
Με  τα διπλά: νν, μμ… υποδείχνεται  η αποβολή ( αφομοίωση) ημιφώνου, π.χ.: συ(ν)-ραπτω > συρράπτω, ε(ν)-νομος , συ(ν)-μαθητής > συμμαθητής… …