ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ

1951 Συνθήκη των Παρισίων.Έξι Ευρωπαϊκές Χώρες ,η Δυτική Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ολλανδια, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο ιδρύουν την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα - (ΕΚΑΧ).
1957 Συνθήκη της Ρώμης.Οι ίδιες παραπάνω Χώρες ιδρύουν και συγκροτούν την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) καθώς και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (ΕΚΑΕ), γνωστότερη ως ΕΥΡΑΤΟΜ.
1962 Θεσπίζεται σε εφαρμογή των διατάξεων της Συνθήκης της Ρώμης - 1957, η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) γνωστότερη ως Γεωργικό Ταμείο - FEOGA (που προκαλεί και την προσοχή της τότε ελληνικής Κυβέρνησης).
1965 Σύμβαση των Βρυξελλών.Συγχωνεύονται τα όργανα των τριών Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και γίνονται κοινά και για τις τρεις (ιδιαίτερα το Συμβούλιο και η Επιτροπή).
1968 Με την λήξη των προθεσμιών που ορίζονταν από την Συνθήκη της Ρώμης - 1957, πραγματοποιείται η Τελωνειακή Ένωση μεταξύ των παραπάνω έξι Χωρών μελών.
1970 Σύμβαση του Λουξεμβούργου.Πρόκειται για την 1η Σύμβαση καθορισμού προϋπολογισμού.
1972 Συνθήκη των Βρυξελλών.Προσχωρούν στην ΕΟΚ το Ηνωμένο Βασίλειο, η Δανία και η Ιρλανδία με έναρξη εφαρμογής από 1-1-1973.
1975 Ιδρύεται το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, γνωστότερο ως "Περιφερειακό".
1975 Δευτερη Σύμβαση των Βρυξελλών.Σύμβαση προϋπολογισμού και ίδρυση του Ελεγκτικού Συνεδρίου.
1976 Πράξη που αφορά την εκλογή των μελών της Συνέλευσης (του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) με καθολική ψηφοφορία.
1979 Θέσπιση Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (ΕΝΣ) και της Ευρωπαϊκής νομισματικής μονάδας (ΕCU).
1979 Συνθήκη των Αθηνών.Προσχωρεί η Ελλάδα από 1-1-1981.
1985 Συνθήκη της Μαδρίτης.Προσχώρηση της Ισπανίας με έναρξη εφαρμογής από 1-1-1986.
1985 Συνθήκη της Λισαβόνας.Προσχώρηση της Πορτογαλίας με έναρξη εφαρμογής από 1-1-1986.
1985 Λουξεμβούργο. Διάσκεψη Κορυφής στο Λουξεμβούργο, όπου και εγκρίνεται το κείμενο της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης (ΕΕΠ). Η ΕΕΠ μαζί με τις σχετικές δηλώσεις υπογράφεται στο Λουξεμβούργο στις 17 Φεβρουαρίου του 1986 και στη Χάγη στις 28 Φεβρουαρίου 1986. Μετά την κύρωση αυτής ακολουθεί το πρώτο πακέτο Ντελόρ.
1988 Σύνοδος Ανοβέρου. Συστήνεται τριμελής επιτροπή από τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ προκειμένου να καταρτισθεί ένα σχέδιο για τα τρία στάδια της Νομισματικής και Οικονομικής Ένωσης (ΟΝΕ).
1989 Μαδρίτη. Σύνοδος Κορυφής. Εγκρίνεται το Σχέδιο Ντελόρ για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων με έναρξη εφαρμογής το 1990.
1989 Στρασβούργο. Αποφασίζεται να συνέλθει διακυβερνητική διάσκεψη με κύριο σκοπό την προπαρασκευή της νέας συνθήκης για την ΟΝΕ.
1990 Ρώμη. Αποφασίζεται η ετοιμασία των σχεδίων των συνθηκών για την ΟΝΕ και την πολιτική ένωση μέχρι τη Σύνοδο του Μάαστριχτ στην Ολλανδία το 1991.
1991 Λουξεμβούργο. Διεξάγονται συζητήσεις επί των προτεινομένων παραπάνω σχεδίων.
1991 Στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας συνέρχεται το Συμβούλιο Κορυφής (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο) και εγκρίνει το κείμενο της νέας Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
1992 Σύνοδος Μάαστριχτ. Υπογράφεται η νέα Συνθήκη του Μάαστριχτ, στην οποια και ορίζεται ότι μέχρι το τέλος του 1992 θα πρέπει να έχει κυρωθεί απ΄ όλες τις Χώρες Μέλη, σύμφωνα με τα συνταγματικά για κάθε Χώρα Μέλος οριζόμενα.

Τον Ιούλιο του 1992, οι βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΠΟΛ.ΑΝ και του ΣΥΝ, βιάστηκαν να υπερψηφίσουν στη Βουλή τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Πέντε περίπου χρόνια αργότερα το αποτέλεσμα ηταν
α) η συσσώρευση του πλούτου σε λιγότερα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών.
β) η παραπέρα υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και η εξάπλωση της φτώχειας σε ευρύτερα στρώματα του ελληνικού λαού.
γ) η απόκλιση - και όχι η σύγκλιση - της ελληνικής οικονομίας από τις οικονομίες των περισσότερο ανεπτυγμένων χωρών - μελών της Κοινότητας, με βάση τους δείκτες για το δημόσιο χρέος, τα ελλείμματα, την ανεργία κλπ. Αδιάψευστος μάρτυρας τα επίσημα στοιχεία της κυβέρνησης και των διεθνών οργανισμών, σύμφωνα με τα οποία από το 1991 μέχρι το 1996, τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων αυξήθηκαν σε ποσοστά πολλαπλάσια του πληθωρισμού, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν, αυξήθηκαν τα λουκέτα και τα "φέσια" στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και μαζί τους η ανεργία, τα ελλείμματα του ισοζυγίου τινάχτηκαν στα ύψη

Το Σύμφωνο Σταθερότητας ηταν μια επινόηση ενος Γερμανού υπουργού Οικονομικών.Στόχος των ευρωπαίων ηγετών ήταν να προωθήσουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με βασικό τους όπλο το κοινό νόμισμα, το οποίο δεν είχε ακόμα όνομα. Το απέκτησε αργότερα από τον τότε Γερμανό υπουργό Οικονομικών Τέο Βάιγκελ. Το ευρώ ήταν και δικό του 'παιδί'. Και για να το προστατέψει κατέληξε με τους 11 τότε ευρωπαίους συναδέλφους του σε μια συμφωνία, η οποία προέβλεπε ότι οι χώρες της ευρωζώνες θα εφάρμοζαν μια συνετή οικονομική πολιτική, θα περιόριζαν τις δημόσιες δαπάνες και θα διατηρούσαν το χρέους τους σε χαμηλά επίπεδα. Αυτό ήταν με απλά λόγια το Σύμφωνο Σταθερότητας του Τέο Βάιγκελ, ο οποίος αρκετό καιρό μετά είχε πει:

«Όταν πρότεινα το Σύμφωνο Σταθερότητας, ο πρώτος που συμφώνησε ήταν ο Ιταλός ομόλογός μου. Νόμισα ότι με κοροϊδεύει και έτσι τον ρώτησα τι ακριβώς εννοεί. Και εκείνος μου απάντησε με ειλικρίνεια πως στην ιταλική εσωτερική πολιτική δεν θα μπορούσε ποτέ να επιβάλλει την Συνθήκη αυτή. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ευρωπαϊκή πίεση».

Στους παραβάτες ηταν και η Γερμανία.Η ευρωπαϊκή πίεση δεν είχε ωστόσο τα επιθυμητά αποτελέσματα. Το Σύμφωνο Σταθερότητας ήταν σύμφωνο χωρίς δόντια. Στους παραβάτες ανήκε και η Γερμανία, της οποίας ο νέος δανεισμός ξεπέρασε το όριο του 3% του ΑΕΠ. Και μάλιστα δίχως συνέπειες. Όμοια έπραξαν και μια σειρά άλλων χωρών. Όμως το 1992 κανείς δεν σκεπτόταν την κρίση χρέους ή τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζε σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα η Ελλάδα. Τότε πολιτικοί όπως ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ καλούνταν να κάμψουν διαφορετικές αντιστάσεις:

«Το σημαντικότερο πρόβλημα ήταν τότε οι φόβοι σε διάφορες χώρες της Ευρώπης για απώλεια της ταυτότητας και του ειδικού βάρους που είχε κάθε κράτος μέλος. Όμως αυτά δεν ήταν αντικείμενο της Συνθήκης», έλεγε ο πρώην καγκελάριος.